Odcinek 10 - Wybierasz życie czy śmierć... pomimo, że nie masz wyboru

Szła cały czas przed siebie, uderzając jakiś kamyk, który leżał jej na drodze. Ludzie klęli na nią, gdyż nie patrzyła gdzie idzie, nie zważała na to, czy kogoś uderzy czy nie. Miała inne, ciekawsze zajęcie. Myślała … nad tym co powiedział jej kuzyn, co usłyszała od ojca i nad człowiekiem, którego spotkała.

- „Może mi się pomyliło”  - pomyślała dziewczyna – „Minęło całe siedem lat, może po prostu to inny człowiek … ale jego wzrok.” – spojrzała w stronę nieba. Nie wiedziała dlaczego to zrobiła, może chciała ujrzeć matkę, która na nią spogląda, a może po prostu cieszyć się ciepłem zachodzącego słońca.

- UWAŻAJ! – obudziła się ze snu, gdy ktoś wrzasnął na nią. Zaczęła się rozglądać.

- Kiedy ja tu… - powiedziała do siebie, kiedy zobaczyła, że znajduje się blisko swojego mieszkania. Poszła w stronę bloku i zaraz skierowała się w stronę windy. Jej ruchy były powolne, wyglądały tak, jakby były wykonywane pod przymusem. Gdy tylko wysiadła z windy, poszła do swojego mieszkania i jak tylko weszła do środka, rzuciła się na kanapę. 

- Chyba miałam zadzwonić do Natsu – niechętnie sięgnęła komórkę, wybrała jego numer,  jednak gdy jej nie odbierał, zaniepokojona postanowiła zadzwonić na komisariat.

- Słucham ? Komisariat numer jeden w Magnolii – Fairy Tail. – Lucy usłyszała głos sekretarki.

- Mirajene, to ja Lucy. Gdzie jest Natsu? – zapytała się Lucy

- A miałam ci przekazać, że Acnologia chciał zabić Purehito, przez co on postanowił wyjawić nad prawdę. Teraz Natsu jest u niego, tylko dziwne, że jeszcze nie zadzwonił. – Lucy na chwilę umilkła, próbując zrozumieć słowa Miry.

- Co!? – nagle poderwała się. – „Dlaczego go chcieli zabić? Dlaczego chce wyjawić prawdę?” – zaczęła pytać siebie w myślach.- I co, znalazł jakiś trop ?! – cos jej nie pasowała, próbowała zrozumieć, ale potrzebowała jeszcze jednej informacji.

- Tak, napisał Grayowi, podobno w jakiejś szufladzie jest teczka z dokumentami, a i wiem, że jesteś zła na Natsu, że nie zabrał cię ze sobą, ale wiesz… ciebie nie było, a on tak zawsze się do wszystkiego pali.

- „W szufladzie…” – nie słuchała jej , zaczęła przewracać oczami na prawo i na lewo, jakby próbując coś znaleźć. Wstała i podeszła do swojej szuflady.

- Jesteś tam ? – dopytała się Mirajene.

- MIRA, TRZEBA WYSŁAĆ POMOC DO NATSU, JEST ON W NIEBEZPIECZEŃSTWIE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! – krzyknęła na cały głos dziewczyna

- Ale… jak to ? – zapytała się Mirajene, której trudno było uwierzyć w słowa Lucy

- Nie ma czasu na pytania, uwierz mi ! – nie zastanawiając się Lucy podeszła do obrazu, zdjęła go i jej oczom ukazał się sejf. Wstukała kod i zaraz otworzyły się drzwiczki. Ze środka Lucy wyjęła pistolet, który szybko naładowała. Po skończonej czynności, wyskoczyła z mieszkania, chwytając w dłoń tylko płaszcz i kluczyki do samochodu. – „Natsu, uratuję cię ” – obiecała sobie Lucy.

         W KOSTNICY

- Czy to prawda ? – zapytała się Levy, nie mogąc uwierzyć w słowa człowieka, który stał przed nią.

- Tak, ona zna prawdę … prawie. – powiedział tajemniczy osobnik.

- I co teraz z tym zrobisz? – zapytała się niepewna pani patolog

- Szczerze, to nic. Przecież wiesz, że nic się jej nie stanie. Nie skrzywdzę jej. – powiedział mężczyzna.

- A Natsu?  - próbowała dalej drążyć

- On, ani Lucy tej części prawdy nie znają. 

- Co mam zrobić ? – ostatnie pytanie. Levy podchodząc do stołu sekcyjnego wzięła do ręki skalpel, czując się bardziej bezpieczna, pewna…

- Obserwuj i informuj, to jest twoje zadanie. – odpowiedział spokojnie mężczyzna.

- Jak długo ?

- Pamiętaj, gdyby nie ja, to nic byś teraz nie miała, nawet życia … - wyszedł. Levy powoli osuwając się na ziemię, coraz wyżej podnosiła rękę.  Gdy tylko była ona na poziomie szyi, dotknęła jej. Opuszkami palców masowała miejsce, gdzie widniał znak, którego nikt nigdy nie powinien zobaczyć…

         W TYM SAMYM CZASIE

         Natsu delikatnie podnosił powieki, czując przerażający ból z tyłu głowy. Spokojnie, po trochu unosił je, aż był w stanie całkowicie otworzyć oczy. Próbował poruszyć rękoma, ale po chwili poczuł, że uniemożliwiają mu to więzy. Odwrócił głowę, zobaczył, że jego ręce oplecione są sznurem, a on sam siedzi na krześle. Zauważył, że znajduje się w jakiejś piwnicy, gdyż widział najróżniejsze szafki, na których stały konfitury, soki itd. Drzwi się otworzyły, do środka wjechał na wózku Puherito, któremu na pierwszy rzut oka nic nie było.

- Jak dobrze, że panu nic nie jest ! – powiedział szczęśliwy Natsu – Pewnie zabrali dokumenty. – był zawiedziony i zły. Zły na siebie, że w momencie, kiedy miał już rozwiązanie sprawy w garści, wypuścił je.

- Nie zabrali … - słysząc te słowa, uradowany próbował się podnieść, zapominając, że wciąż jest przywiązany. – Nie mogli ich zabrać, bo one nie istnieją. – Natsu czuł się zdezorientowany. Jednak to co miało nastąpić, było tak szokujące, że chłopak patrzył mając łzy w oczach. Były Główny Komisarz Fairy Tail delikatnie zaczął się podnosić z wózka. Jego ręce opierały się o szafli, a nogi coraz mocniej dotykały ziemi. Po chwili Puheriko stał …

- Jak to ? – Natsu nie mógł uwierzyć, temu co widzi. Dla niego ta scena, była jak akt przedstawienia, na którym bohater, który siedzi na wózku w rzeczywistości udaje. Nie mógł uwierzyć…

- Widzisz chłopcze, że Makarov nie nauczył was wszystkiego. – rzekł Purehito mając wymalowany uśmiech na twarzy. 

- To ty … ty jesteś gwałcicielem i mordercą. –wypowiadając te słowa, przełykał je z trudem. Chciał nie mieć racji, jednak to głupie przeczucie, które zawsze mu towarzyszyło przy takich sprawach nie chciało odejść. 

- Brawo, jednak te dzieciaki Makarov, jeszcze potrafią myśleć. – podszedł do jednej z szafek, otworzył ją, po czym wyjął białe, lekarskie rękawiczki.  Wytarł ręce o ręcznik, po czym włożył rękawiczki. Potem znowu się schylił, chwytając w dłonie nóż kuchenny. – Ale zarazem źle myślisz, ja je wybawiłem … - powiedział będąc coraz bliżej Natsu.

- Żartujesz ? – Natsu lekko zaśmiał się pod nosem. – Jesteś zbrodniarzem!

- Możesz mnie tak nazywać … - powiedział obojętnie Purehito.

- Dlaczego ?! – chłopak nie wytrzymał narastających w nim emocji i wrzasnął na całą piwnicę.

- Miałem cię na początku obedrzeć ze skóry, ale skoro prosisz o wyjaśnienia, to z przyjemnością cię oświecę i tak nikt nie przybędzie z pomocą. – rzekł uśmiechnięty mężczyzna.

- Może tak, może nie …

- A kto ? Kto pomyśli ? – powiedział, wyciągając ręce ku niebiosom.

- Lucy ! – Natsu wypowiedział to imię z takimi emocjami, których nawet się nie spodziewał.

- Tak mała „córeczka” Juda. Żałosne … A zaraz ci o niej coś powiem, ale zacznijmy od początku mojej opowieści. Z Acnologia i Zerefem nie ma żartów. Byłem wiernym policjantem przez całe 40 lat, a tu nagle, przez głupią sprawę z Willa Scate i Marian Berite. Słyszałeś o tym ? Pewnie nie, ale twój ojciec i paru jego kolegów znalazło miejsce, gdzie Acnologia… zakopało swoje skarby. Ale to nie jest ważne, istotne jest to, że dwa dni później przyszło zwolnienie ze służby. Domyślasz się, kto się o to postarał, ale nie masz racji. Acnologia się do tego nie mieszała, tylko król Fiore, żałosne. Chciałem sprawiedliwości !

- Raczej zemsty! – wtrącił się Natsu.

- Tak też to można nazwać…, ale to była sprawiedliwość.

- Nie rozumiem, dlaczego te dzieci!

- Zeref, mężczyzna, bohater, którym się zafascynowałem, był w takim czasie „uśpiony”. Nic nie robił i to wszystko było winą Acnologia. Zniszczyłem ich ! – krzyknął szczęśliwy.

- Ja dalej nie rozumiem…

- Te spotkania, o których słyszałeś, były pretekstem do orgii i do zdobywania informacji. Te osoby, które na nie przychodziły, zdobywały od jednych informacje np. ktoś zdobył informację o miejscu pobytu jakiegoś więźnia, cynk do zrobienia spotkania i informacja docierała do Acnologi. Zabawne … chciałem tylko dołączyć, po to by obudzić mojego pana Zerefa, a oni przyjęli mnie jak swojego. Dzięki temu mogłem ich zniszczyć.

- Poprzez gwałty na ich dzieciach, zniszczyłeś całe rodziny … - powiedział do siebie Natsu

- Masz rację, ale chciałem je także oczyścić z grzechów rodziców. Musiałem jednak zdobyć ich zaufanie, dlatego zacząłem ich douczać. Głupi rodzice, byli tak zapracowani, że nic nie zauważyli. I kiedy ich dzieci zostały zgwałcone było za późno.

- DLACZEGO WENDY?!

- Nie wiesz? Grandine za bardzo się mieszała do tego śledztwa, podejrzewała mnie, więc uznałem, że ona także jest grzesznicą.

- Medal Exumis Etria, za zasługi w policji…

- Oczywiście, zawsze byłem z niego dumny !

- Czy to ty zabiłeś te dzieci i tą kobietę ?

- Po co pytasz, skoro wiesz ? – zapytał mężczyzna Natsu, mając wygięte w półuśmiechu usta.

- I to tyle!? – Natsu wrzasnął – Te wszystkie gwałty i morderstwa, tylko dla zaspokojenia twojego gniewu i po to by obudzić żądzę krwi i szacunek u człowieka i który może nie żyć !!!!!!!!!!!!

- MÓJ PAN ŻYJE!

- JESTEŚ CHORY PSYCHICZNIE! – Purehito nie wytrzymał i rzucił się na Natsu. Ostrzem noża trafił do prosto w udo, przebijając tętnicę. Krew zaczęła strumykiem spływać po noce chłopaka. Zasyczał z obu, jednak próbował, zaciskając zęby nie dać po sobie poznać bólu. Spojrzał na Purehito, który w przepływie szaleństwa, stracił wszelkie nazewnictwa odnoszące się do istoty ludzkiej. Jego wzrok przypominał bardziej rozjuszoną bestię szykującą się do ataku niż zwykłego człowieka.  – Jak … - zasyczał z bólu – Jak to zrobiłeś, że nikt cię nie złapał?

- Udawałem wypadek, zapłaciłem komu trzeba i … kto by podejrzewał starego człowieka na wózku. – Natsu otworzył szeroko oczy, zdając sobie sprawę z wypowiedzianych słów. Może i nie chciał, ale był świadomy, że on też w ten sam sposób potraktował tego człowieka. – A teraz … po prostu … - mężczyzna wyjął nóż z uda Natsu, powodując powiększenie się krwotoku. Natsu powoli zaczął tracić przytomność, z powodu utraty krwi. Purehito zaczął podnosił nóż coraz wyżej, celując w klatkę piersiową. Nagle usłyszał stuknięcie. Odwrócił się w kierunku drzwi, które po chwili eksplodowały. Rzucił się w przeciwnym kierunku do ucieczki. Rzucił szafkę na bok odsłaniając tajemne przejście.

- STÓJ! – Natsu usłyszał głos. Zdawało mu się, że to Gray.

- Idź za nim, a ja się zajmę Natsu. – usłyszał słodki i delikatny głos, za którym tak tęsknił. Otworzył delikatnie oczy. Ujrzał nad swoją twarzą, twarz blondynki o brązowych oczach.  – Natsu nie umieraj! Błagam cię ! – dziewczyna rozerwała swoją bluzkę, zawiązując skrawek materiału o nogę Natsu. – Proszę, zaraz będzie karetka, nie zamykaj oczu. Natsu ! Proszę ! – chłopak powoli zamykał oczy. – Spędzimy razem święta … Proszę … Kocham cię … - ostatnie słowa, jakie usłyszał odbijały mu się w głowie cichym echem…

Z PAMIETNIKA NATSU

         Na szczęście operacja się powiodła i przeżyłem. Purehito nie udało się znaleźć, jednak ślady krwi jakie znalazła policja nad rzeką świadczą, że może on nie żyć. Był on mordercą i gwałcicielem. Nie potrzebowałem nagrania jego spowiedzi, wystarczyła piwniczna kapliczka, w której zawarł wszystkie opisy zbrodni, dowody, a nawet poszlaki dotyczące Acnologii. Pomimo, że był taką bestią przysłużył się dobrej sprawie. Dzięki jego poszlakom odnaleźliśmy ponad pięćdziesiąt ciał ofiar tej mafii. Jednak to wszystko mnie nie dotyczyło… Przez całe dwa tygodnie kisiłem się w szpitalu mając za towarzystwo jedynie Lisannę i parę osób, które przychodziło mnie odwiedził. O dziwo wśród nich nie było Lucy. Chciałem się jej zapytać, czy słowa które usłyszałem wtedy w piwnicy były prawdziwe. Niestety czekając, kiedy czas mijał, coraz bardziej zdawałem sobie sprawę z tego, że nie warto się jej o to pytać… Lisanna nie była złym towarzystwem, ale…

WYDARZENIA Z OKRESU DWÓCH TYGODNI

         Lisanna weszła do pokoju, w którym leżał Natsu po wybudzeniu z trzydniowej śpiączki.

- Tak się cieszę ! – Lisanna rzuciła się na szyję chłopaka. – Dobrze, że cię uratowałam. – Natsu słysząc to zdanie nie mógł uwierzyć. Może to Lisanna wtedy była przy nim, a jednak sam fakt, że widział Lucy, był dla niego podejrzany.

- Dziękuję- rzekł. Gdyby wiedział, że przy drzwiach stoi Lucy, nie wypowiedziałby tego słowa. Łza spłynęła po policzku dziewczyny, która natychmiast rzuciła się do ucieczki.

         Mijały tygodnie, a dalej nie było widać dziewczyny. Ani razu go nie odwiedziła, możliwe, że się bała, a może… Natsu smucił sam fakt, że jej przy nim nie było, a tak bardzo pragnął jej uśmiechu…

- Kurcze chyba się w niej zakochałem ! – rzekł do siebie.

         Wigilia, miała być czasem, w którym miał zostać wypisany. Ze wszystkim pomagała Lisanna, która niestety musiała odejść, by spędzić wigilię z rodziną. Kiedy dowiozła Natsu pod jego mieszkanie i zaprowadziła na górę.

- Dobranoc – powiedziała Lisanna, dając na pożegnanie Natsu buziaka w policzek. chłopak nawet się tym nie przejął. Gdy dziewczyna znikła mu z oczu, zasmucony spojrzał  kierunku mieszkania Lucy. Chciał zapukać, ale nie miał na to wystarczająco odwagi. Wszedł do swojego mieszkania, położył kluczyki na stoliczku i spojrzał na swoje mieszkanie. Zamrugał trzy razy, zawrócił i jeszcze raz spojrzał na numer mieszkania, jednak wszystko się zgadzało. Zaczął wchodzić coraz głębiej domieszkania, któro było dokładnie wysprzątane i świątecznie ozdobione. Jednak nie to poruszyło Natsu do łez. Choinka, która stała w dużym pokoju i prezent który leżał pod nią. Natsu podszedł do świecącego się drzewka uklęknął i wziął prezent do ręki. „Natsu” karteczka z jego imieniem była przyczepiona do paczuszki. Szybko ją otworzył. W środku był biały szalik z ozdobami w kształcie smoczych łusek. Szybko zawinął go wokół szyi i pobiegł do mieszkania Lucy, uważając na swoją nogę. Nie pukając wszedł rzucając się na dziewczynę.

- Dziękuję ! – powiedział przez łzy. Lucy cały czas zszokowana, nie mogła złapać tchu.

- Możesz mnie puścić ? – zapytała nieśmiało.

- Już – powiedział zaczerwieniony. Spojrzał na Lucy, ubraną w krótką, czerwoną sukienkę. Gapił się na nią, nie mogąc odwrócić wzroku.

- Obiecałam … - powiedziała uśmiechnięta. Wtedy Natsu sobie przypomniał obietnicę, że spędzą razem święta… Spojrzał za nią. Ujrzał ubrany wigilijny stół, poczuł zapach potraw i zobaczył ubraną złotą choinkę.

- A, więc to ty mnie uratowałaś ? – zapytał Natsu.

- Pamiętasz…? – zapytała zaczerwieniona

- Nie do końca ! – odpowiedział szybko.

- To… dobrrzee – jąkała się – To może usiądźmy. – Natsu kiwnął tylko głową na zgodę. Jednak gdy tylko zrobił krok do przodu, uderzył się o coś. Uniósł głowę do góry i zobaczył, że wisi na nimi jemioła.

- Czy wiesz co ona znaczy ? – zapytał Natsu, wskazując na roślinkę.

- Nie, ale wiem, że wiesza się ją na święta – powiedziała uśmiechnięta Lucy – Wiesz … to moje pierwsze święta od wielu lat…

- A wiesz, co się robi, gdy się pod nią stoi ? – próbował dalej Natsu

- Nie…

- Zamknij oczy! – rozkazał Natsu, na co Lucy posłusznie przystała. Chłopak przybliżył się do niej. Schylił głowę, równocześnie chwytając ją za ramiona. Dzieliły ich już tylko milimetry i nagle … ich usta złączyły się w delikatnym, aczkolwiek słodkim pocałunku. Natsu nie zamierzał się puścić, po chwili zaczął lekko poruszać ustami składając coraz to nowsze pocałunku. Dziewczyna nie opierała się, wręcz przeciwnie zaczęła z równą namiętnością oddawać pocałunki. Po chwili oboje zanurzyli się w morzu przyjemności i pocałunków, coraz mocniej i coraz mocniej. Usta pracowały dając, nie wyobrażalnie przyjemności. 

-Auuu – krzyknął Natsu, czując nagły ból w udzie

- Nic ci?  - zapytała zdezorientowana dziewczyna.

- Nie nic … - ich spojrzenia spotkały się. Oboje równocześnie odwrócili się od siebie. – Ja przepraszam, nie chciałem … - próbował się wytłumaczyć Natsu z tego co przed chwilą zrobił.

- Nic się nie stało… To ja może pójdę przyniosę barszcz. – i od razu skierowała się w stronę kuchni. Natsu odprowadził ją wzrokiem, dokładnie śledząc każdy centymetr jej ciała. Spojrzał na swoją nogę – „Cholera, gdyby nie ty, może …” – od razu zalał się czerwonym rumieńcem, po czym uderzył siebie w głowę.

- Proszę – powiedziała Lucy podając mu talerz z barszczem

- Dziękuję … - uśmiechnął się do niej, po czym zabrał się za jedzenie potrawy – MUSISZ ZA MNIE WYJŚĆ!!!!! – krzyknął na całe mieszkanie, nie uświadamiając sobie tego, co powiedział.

- He? – zapytała się zdezorientowana dziewczyna

- Jesteś genialną kucharką !!!

- Póki co mieszkam obok ciebie, więc małżeństwo nie jest potrzebne.

- He? – Natsu nie rozumiał słów Lucy, dopiero po chwili przypomniał sobie, swoje wyznanie sprzed chwili – Ja przepraszam ! Nie to miałem na myśli !

- Tak, tak, ale wiesz co odkryłam !

- Co takiego?        

- Pomimo, że uznajesz siebie za ateistę, to uznajesz wigilię …

- Ja … - chciał dokończyć, ale nie wiedział co ma powiedzieć.

- Pójdziesz ze mną na Pasterkę ! – zarządziła dziewczyna

- Nie ma mowy ! – sprzeciwił się chłopak

- Tak … - Lucy spojrzała na niego ostrym, przeszywającym wzrokiem, który widział jedynie na twarzy Erzy. Dlatego był świadomy tego, że jeśli odmówi, straci życie.

- Chyba jednak pójdę … - powiedział spokojnie. – A mam do ciebie pytanie Lucy …

- Tak ?

- Skąd wiedziałaś, że mam kłopoty? – Natsu skończył jeść zupę, po czym wystawił rękę z talerzem w błagalnym geście, o dokładkę.

- Ty jesteś jak Happy… - westchnęła dziewczyna

- A właśnie, gdzie on ?

- Śpi sobie pewnie na moim łóżku … - wskazała ręką, po czym poszła do kuchni, gdy wróciła przyniosła także drugi talerz z karpiem. – a teraz odpowiadając na twoje pytanie – zaczęła mówić. – Gdy zadzwoniłam do Mirajene, zdziwiło mnie kilka faktów. 1) Dziwne było to, że ktoś go chce zabić 2) Dlaczego Purehito nagle zdecydował się mówić 3)Kto trzyma jedne z najważniejszych dokumentów w szafce? 4) Dlaczego ich w związku z tym nie zniszczył, jeśli mu ktoś groził … 5) Jakieś takie przeczucie – nie chciała mu mówić, o rozmowie z kuzynem, za dużo musiałaby ukryć, albo za dużo powiedzieć.

- Dzięki Bogu, że jesteś taka mądra…

- A niby niewierzący?

- Dzięki tobie, chyba znów zaczynam wierzyć !

- To dobrze, bo za godzinę Pasterka, więc musimy się pośpieszyć z jedzeniem! – zakazała Lucy. Oboje jedli rozmawiając na luźne tematy. Mówili o filmach, o książce, którą pisze Lucy i o innych rzeczach. Kiedy już zjedli, ubrali się i ruszyli w kierunku kościoła. Wchodząc do środka, Natsu poczuł niesamowitą nostalgię. Pamiętał, jak jeszcze kilka lat temu, razem z  ojcem chodził na msze. Jednak pozostały mu jedynie wspomnienia i nic więcej.

         Ktoś wyrwał go ze snu. Spojrzał na Lucy, która uśmiechając się do niego, chwyciła do za ramię i zaprowadziła do ławki. Siedli obok siebie, czekając na msze. Kiedy się rozpoczęła, Natsu coś tknęło. Ten sam ksiądz co siedem lat temu. Znajoma twarz, a zarazem tak obca. Mówił to co pamiętał, a jak zapomniał, to Lucy mu pomagała. Jednak gdy przyszła pora na kazanie, w skupieniu zaczął go słuchać. Pamiętał jak gdy był mały zawsze kochał słuchać kazań księdza.

        

„MOI BRACIA I SIOSTRY! NIE BĘDĘ WAM PAPLAŁ, TO CO ZAZWYCZAJ ROBIĄ INNI POWIERNICY BOŻY. JA CHCĘ WAM PRZYPOMNIEĆ I DAĆ WAM WSKAZÓWKI NA NASTĘPNY CAŁY ROK. BÓG MA PLAN! TAK JAK TYSIĄCE LAT TEMU, W STAJENCE BETLEJEMSKIEJ NARODZIŁ SIĘ JEZUS Z WOLI BOŻEJ, TAK SAMO MY DZIŚ, NASZE ŻYCIE JEST UWARUNKOWANE BOŻYM PLANEM. TO CO WYDAJE WAM SIĘ KLĄTWĄ, JEST W RZECZYWISTOŚCI PRÓBĄ I KOLEJNYM SZCZEBLEM W WASZYM. MYŚLICIE, ŻE TO JEST WASZA KARA, A W RZECZYWISTOŚCI MOŻE BYĆ TO WASZA NAGRODA! POMYŚLCIE O ZŁYM WYDARZENIU I SIĘ ZASTANÓWCIE, JAK WYGLĄDAŁO BY WASZE ŻYCIE, GDYBY SIĘ NIE WYDARZYŁO ! ” 

Natsu, ani Lucy już nie słuchali, oboje chwycili się za dłonie, uśmiechając do siebie.

- „Gdyby mój ojciec nie zaginął, nie byłbym teraz policjantem i nie spotkałbym Lucy” – pomyślał Natsu

- „Gdyby mój ojciec nie zabił Virgo, nigdy bym nie poznała Natsu” – powiedziała w myślach Lucy

         Kazanie się skończyło, jednak Natsu i Lucy nie wysłuchali go do końca. Gdy tylko skończyła się msza,  oboje wyszli przed kościół. Szli powoli, oglądając gwiazdy, co chwilę na siebie spoglądając.

- Lucy … - chciał coś powiedzieć, jednak za blondynką zauważył kogoś, kogo nie powinien zauważyć. – CHOWAJ SIĘ! – cicho krzyknął i od razu pociągnął ją za budynek

- Co jest ?! – chciała coś powiedzieć, ale Natsu zatkał jej usta ręką, po czym palcem wskazał na parking. Lucy obejrzała się za siebie i zobaczyła, że stoi tam Erza i mężczyzna o niebieskich włosach, razem z dwoma policjantami.

- To Jellal – wyjaśnił Natsu – Bliski przyjaciel Erzy, jeśli tak to można ująć. – Lucy rozpoznała tego człowieka, lecz patrząc na szczęśliwą twarz Erzy, postanowiła nic nie mówić...

- A jak odejdą to na raz wyskakujemy ! – zarządziła Lucy

- Ok.

- A tak poza tym, to gdzie mieszka Erza?

- W tym zielonym bloku – wskazał palcem Natsu

- Teraz ! – powiedziała Lucy, ciągnąc za sobą Natsu. Oboje szybko pobiegli w stronę windy, po czym wjechali na górę.

- Lucy ? – zaczepił dziewczynę, gdy byli przy swoich mieszkaniach – Możesz na chwilę do mnie wejść?

- Jasne … -powiedziała niepewnie dziewczyna.  Gdy weszli do środka, Natsu nakazał jej usiąść na kanapie, po czym sam oddalił się w stronę swojej sypialni. Gdy wrócił, trzymał w rękach ładnie zapakowany prezent.

- Wesołych świąt ! – powiedział uśmiechnięty chłopak

- Ja … myślałam, że to dla Lisanny ?

- Baka ! – pogłaskał ja po głowie – To dla ciebie, otwórz! – dziewczyna niepewnie wzięła się za otwieranie prezentu. Gdy do niego dotarła, zobaczyła, że jest to łańcuszek z wisiorkiem w kształcie serca.

- DZIĘKUJĘ ! – krzyknęła, rzucając się na szyję Natsu.

- Pamiętaj, że mam poszkodowaną nogę ! – przypomniał jej Natsu, przez co dziewczyna zeszła z niego.

- Natsu, ja….

- „MASZ WIADOMOŚĆ” – usłyszeli cichy głos.

- To mój telefon – powiedział chłopak

- Ha? – na twarzy dziewczyny było widać ogromne zdziwienie.

- „Włącz wiadomości ! PILNE!” to od Graya – wytłumaczył Natsu, po czym włączył telewizor. O dziwo, od razu pokazały się wiadomości.

„Dzisiaj o godzinie 00:45 odnaleziono martwe ciało Jude Heartfili w Magnolijskim więzieniu,

 gdzie odbywał wyrok ….”

         Dalej nie słuchali, Natsu spojrzał na Lucy. Od razu chwycił ją za talię, gdyż widział, że ta traci panowanie nad swoim ciałem i osuwa się na ziemię.

- LUCY!? – krzyknął chłopak, który nie zważając na ból w nodze, złapał ją w ramiona i zaniósł do swojego łóżka …

CIĄG DALSZY NASTAPI …

         Purehito uciekając przed policją, nie mógł złapać tchu, dlatego gdy tylko nadarzyła się okazja schował się w jednym statku rybackim zacumowanym przy brzegu rzeki. Czekał na nim kilkanaście minut, kiedy poczuł się wystarczająco bezpieczny, wyszedł z kryjówki. Gdy stanął na brzegu, odetchnął z ulgą, po czym powiedział :

- Uratowany …

- Na pewno ? – usłyszał głos dobiegający się z opuszczonego budynku. Przerażony chciał uciekać, jednak gdy dokładnie przyjrzał się postaci, przystanął.

- Ze…Zeref ? – zapytał niepewnie. Tajemnicza postać podeszła do niego.

- Słucham ? – zapytał mężczyzna

- Tyle cię szukałem panie. – Purehito upadł na oba kolana – Mam tyle pytań. Panie cieszę się, że się obudziłeś !

- Pozwól, że ja ci zadam pytanie … Kiedy spałem ? –zdziwiony  Purehito powstał.

- Ale… ? – chciał coś powiedzieć, ale gdy zobaczył wymierzony pistolet w jego kierunku, nie mógł uwierzyć. – Panie? Młodo wyglądasz … Pomimo, że masz … 40 lat ? – próbował zmienić temat rozmowy, skupić jego uwagę na czymś innym. Jednak srogi wzrok Zeref nie zmienił się nawet na chwilę.

- Tak mam już 40 lat, ale wyglądam młodo …

- Tak panie –odetchnął z ulgą słysząc te słowa, jednak po chwili przeszył go przerażający ból w nodze. – Dlaczego ?

- Popełniłeś dwa grzechy człowieku … Pierwszy ! Sprawiłeś, że Acnologia przybyła do tego miasta. Drugi! Sprawiłeś, że zapomniałem czym jest życie ludzkie i jaka jest jego wartość ! – strzelił po raz drugi, trafiając prosto w serce. – Posprzątajcie ! – zarządził swoim ludziom. – A i jeszcze jeden grzech ! Sprawiłeś, że ona cierpiała. Moje … - nikt nie usłyszał tego słowa, tylko plusk wody …

KONIEC SEZONU PIERWSZEGO!

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)