Odcinek 24 - Sługa jego to KONIEC

Lucy położyła zebrane dokumenty na podłodze, oparła się o fotel i utkwiła wzrok w jednym punkcie. Te puste oczy patrzyły wciąż zastanawiając się, jak wielkim potworem był jej ojciec.

- Phi. – Zaśmiała się cicho - Jestem żałosna. Ten świat spada na psy, wszystko okazuje się być takie, jakie nie powinno być. To wszystko, ile Natsu, Gajeel by przeżyli gdyby nie Igneel i Metalicana. Ciekawe ile tak naprawdę dzieci umarło. – Wstała, podeszła do barku i nalała sobie do kieliszka wina. – Czy mam powiedzieć Natsu? – zadała sobie to pytanie, nie potrafiąc szczerze znaleźć na nie odpowiedzi – Chyba nie… - Upadła z powrotem na podłogę – Co mam zrobić?! – krzyknęła, roniąc łzy z oczu – Co ktoś taki jak ja może zrobić?! – chwilę pomyślała – Nic … - to jedyna odpowiedź, jaka w tamtym momencie przyszła jej do głowy.

            Laxus zaczynał zbierać się do domu, gdy nagle usłyszał dziwny dźwięk dobiegający za drzwi od magazynu. Chciał pójść i sprawdzić, jednak nagle usłyszał pukanie do drzwi.

- Proszę. – Zawołał, do środka wszedł Natsu z zdeterminowaną twarzą. Laxus zaczął powoli się domyślać o co chodzi, ale nie wierzył, że Natsu podąży taką, a nie inną drogą.  – Po co przyszedłeś? Za kilka minut powinienem wyjść stąd i pójść do baru napić się porządnego drinka.

- To nie zajmie zbyt dużo czasu! – obiecał chłopak.

- Mów. – Laxusowi nie pozostało nic innego, niż usłyszeć, co ma do powiedzenia przyjaciel.

- Chciałbym je wziąć. – Rzekł ściszonym głosem. Informatykowi nie pozostało nic innego, jak dać przeczytać dokumenty, które pozostawił Makarov Dreyar. Był jednak świadomy tego, że nie może dać mu wszystkich. Był już przygotowany na taką ewentualność. Kilka godzin wcześniej przygotował kilka teczek i wymieszał papiery tak, by tylko niektóre mogła przeczytać osoba, która je znajdzie. – Ale zaraz… po tej robocie od razu poszedłem na chwilę na górę do Mirajene zaprosić ją na drinka, nie było mnie dobre parę minut może wtedy … - delikatnie spojrzał na drzwi od magazynu.

- Coś się stało? – zapytał zaniepokojony Natsu

- Nie. – Odpowiedział spokojnie Laxus – Tylko... zaczekaj. – Schylił się po jeden z plików, wyjął go i podał go Natsu. Gdy ten chciał już wyjść, mężczyzna zatrzymał go. – Poczekaj chwilę. – Laxus wstał, podszedł do kryjówek i wyjął z nich wszystkie teczki chowając je pod kurtkę. – Nic nie mów. – Poprosił Natsu. – Możesz wyjść. – Chłopak od razu to zrobił. – Natsu tylko nie rób nic głupiego! – ostrzegł go w myślach. Następnie pogasił wszelkie sprzęty, jeszcze raz rozejrzał się po swojej „komnacie” i wyszedł. Od razu pobiegł na parking, gdzie ona już czekała.

- Spóźniłeś się! – powiedziała zawiedzionym głosem tajemnicza dziewczyna. Jednak podeszła do niego, pocałowała go mocno w usta, a po chwili oboje zaczęli iść w stronę baru.

- Przepraszam, ale ktoś mnie zatrzymał. – Nagle światło latarni odkryło twarz kobiety, która szła z mężczyzną. – Wybaczysz mi Mirajene?

- Oczywiście, przecież wiążąc się z tobą miałam na uwadze spóźnienia, tłumaczenia, dziwne spotkania, tajemnicze maile …

- Ciii. – Przyłożył jej palec do ust. – Jeszcze ktoś usłyszy.

- No i co z tego? Przecież spotykamy się już od paru miesięcy. – Spojrzała na niego niewinnym wzrokiem. Gdy już dotarli do baru, nagle Laxus obrócił kobietą i oboje weszli do restauracji. – Co to ma znaczyć? – zapytała będąc lekko oszołomiona i zdziwiona. 

- Niespodzianka. – Szepnął jej cicho do ucha. Zaprowadził ją do wcześniej zarezerwowanego stolika. Usiedli, złożyli zamówienie i czekali. Mirajene cały czas patrzyła się na Laxusa, który był wyraźnie zdenerwowany.

- Coś się zdało? – martwiła się o niego.

- Tak i to wiele! Uff. – Westchnął ciężko. – Trudno raz się żyje! – krzyknął na całą sale. Nagle wstał, ukląkł przez siedzącą kobietą i wyjął z kieszeni małe pudełeczko. Gdy otworzył je oczom zebranych ukazał się piękny pierścionek z diamentowym kamyczkiem po środku.

- Ty chyba nie … - nie mogła uwierzyć w to co się dzieje.

- Mirajene Strauss czy wyjdziesz za mnie! – zapytał szybko i głośno. Kobieta rozejrzała się po sali, patrząc na zebranych w niej osobach, który z uwagą przyglądali się sytuacji.

- Raz kozie śmierć! TAK! – krzyknęła, na co wszyscy zaczęli bić brawa. – Normalnie scena jak z komedii romantycznej. – Zażartowała, gdy mężczyzna wkładał jej na palec pierścionek. Następnie oboje wstali i złączyli się w długim, romantycznym pocałunku. [od autorki : nie ma Nalu, ale inne paringi się łączą. A kiedy się spotykali ? Jak widać dobrze się ukrywali z tym ;)]

            Natsu siedział w swoim samochodzie czekając aż zakochana parka pójdzie sobie.

- I oni myślą, że nikt nie wie … - powiedział na głos – Pewnie chce jej się oświadczyć. – Uśmiechnął się szeroko, a następnie włączył  silnik i odjechał prosto do swojego mieszkania. Gdy dotarł na miejsce od razu popędził do siebie.  Już był bardzo blisko celu, gdy nagle…

- Auuu!!! – oboje krzyknęli, gdy zderzyli się przed ich przedpokojem. – Przepraszam. – Znowu powiedzieli równocześnie.

- O Lucy. – Dopiero ją zauważył. Jednak gdy spojrzał na jej twarz, coś zwróciło jego uwagę. Wyraźnie była zmęczona i niewyspana. Czuć było od niej także alkohol. – Coś się stało? – zapytał się zmartwiony.

- Cudownie! – odpowiedziała wstając. – Dowiedziałam się tylu ciekawych rzeczy, że chciałabym się urodzić biedną dziewczynką z zapałkami niż być teraz tym kim jestem. A co u ciebie?

- A to co zawsze … praca. – Nie mógł jej nic więcej powiedzieć. – A wiesz, podejrzewam, że Laxus i Mirajene zamierzają się pobrać.

- No nareszcie! – krzyknęła dziewczyna – To było widać na kilometr, że się ze sobą spotykają!

- To czemu nikt nie powiedział o tym na głos? – zapytał się zdziwiony Natsu – Czemu tak nagle…

- Może dlatego, że baliśmy się reakcji Laxusa? – podpowiedziała dziewczyna – Nie wiem, ale cieszę się, że wreszcie poczynili krok na przód… - w tym momencie spojrzała na Natsu – A jak sprawa z twoim ojcem? – bała się zadać to pytanie, ale musiała widzieć.

- Nic… po prostu nic! – odpowiedział groźnie. Lucy wiedziała, że chce on wziąć sprawy w swoje ręce.

- Natsu proszę cię tylko nie rób nic głupiego… - nie mogła mu nic więcej powiedzieć.

- NIE RÓB NIC GŁUPIEGO?! – wrzasnął na nią – Straciłem ojca, ty nic nie wiesz!? Został zamordowany! Przez Acnologię! Ty … - nie zdążył dokończyć, gdyż Lucy uderzyła go pięścią w twarz, tak mocno, że przewrócił się i upadł prosto na ścianę.

- Nic nie wiem? – zapytała z zapłakaną twarzą. – Zabili mi matkę na moich oczach, Jude… nie wiem czy żyje, ktoś próbuje mnie zabić, media czepiają się mnie na każdym kroku i dowiedziałam się od kuzyna, że … - zamilkła. – Jesteś obrzydliwy! Myślisz, że tylko ty cierpisz? A JA?! NIE MOGĘ MIEĆ NORMALNEGO ŻYCIA, NORMALNEJ RODZINY, NORMALNEGO MĘŻA, NORMALNYCH DZIECI, NORMALNEGO DOMU!??!?!?!?!?! Nie mogę? – spojrzała jeszcze raz na niego wzrokiem pełnym bólu, rozczarowania i rozpaczy. – A ja ci chciałam tylko pomóc, bo ja … - zamilkła.- Jesteś najgorszy! – Syknęła jeszcze raz i z trzaskiem drzwi, weszła do swojego mieszkania, by oprzeć się o drzwi i płakać.  

- Może tak będzie lepiej …-pomyślał chłopak wchodząc niechętnie do swojego mieszkania. Zamknął drzwi, lekkim uśmieszkiem przywitał Happy’ego, a następnie udał się do sypialni. Rzucił się na łóżko, spojrzał na swój balkon i od razu coś zwróciło jego uwagę. – Dawno nie byłem u Lucy… - podniósł się i wyjął zapiski Makarova Dreyara ze swojej teczki. – Może jednak trochę za dużo jej powiedziałem. – Zaczynał mieć wyrzuty sumienia, jednak wiedział, że to nie jest ani czas, ani miejsce na sprawy prywatne. – Przepraszam Lucy. – Zaczął czytać dokumenty, jednak od razu zastanowiła go ich treść. Wydawało mu się, że brakuje kilku stron. Rozłożył wszystkie kartki osobno, a następnie zaczął je dokładnie oglądać. – Na pewno brakuje, ale … Musze, więc użyć tego co mam. Z zapisków wynika, że Cobra odsiaduje dożywocie w więzieniu w Magnolii, a Sting i Rogue są prywatnymi detektywami, mający spółkę S&R … - zamilkną na chwile – Oryginalna nazwa, nie powiem … - westchnął ciężko – Swoją siedzibę mają w małym miasteczku niedaleko naszego miasta. No niestety muszę ich odwiedzić…- Wstał i poszedł przygotować się do snu, jednak nagle obrócił się i spojrzał jeszcze raz na balkon. Cały czas się wahał, nie wiedział co ma zrobić. W pewnej chwili po prostu otworzył drzwi i ostrożnymi krokami dostał się na część Lucy. Wiedział, że znajduje się w niebezpiecznej sytuacji, ale chciał wiedzieć, co robi dziewczyna. Gdy delikatnie zajrzał przez odsłonięte okno zauważył Lucy, która leżała na łóżku, wciąż płacząc.

- GŁUPEK! – krzyknęła rzucając poduszką. – Jak on mógł coś takiego powiedzieć!? – Chciał przeprosić, jednak nie potrafił wejść do środka, dlatego odwrócił się na pięcie i po prostu uciekł.

Następnego dnia rano

- Puk, puk! – usłyszała nagle pukanie do drzwi Lucy, która już była po śniadaniu, prawie przygotowana do wyjścia w pewne miejsce. Zdziwiła się, a następnie strach opanował jej ciało.

- A jeśli to Natsu? – pomyślała dziewczyna, będąc świadoma tego, że jednak musi otworzyć. Podeszła do drzwi i uczyniła to, ku jej zdziwieniu osobą, która stała przed nią nie był Natsu. Nawet była to osoba, której Lucy za nic w świecie nie spodziewała się w swoim mieszkaniu.

- Mogę wejść? – zapytał Laxus ubrany w ciepły, zimowy płaszcz. Spojrzał na nią wręcz błagalnym wzrokiem.

- Proszę! – nie mogła odmówić, dlatego wpuściła go i zaprowadziła do salonu. – Coś … coś się stało? – nie wiedziała o co może chodzić mężczyźnie.

- Mam do ciebie dwie sprawy. - Wziął głęboki oddech. – Wczoraj oświadczyłem się Mirajene.

- To gratuluję. – Powiedziała z uśmiechem na twarzy Lucy. Nie wiedziała dalej jednak o co mu chodzi.

- Moja matka, tak jak i twoja … należały do Dragon Slayerów. Wiem, że to może jest niegrzeczne, ale chcę uporządkować wszystkie sprawy związane z … tym. – Nie wiedział jakiego słowa powinien użyć. – Moja matka zanim zaginęła zostawiła mi krótki list z pewnym przedmiotem. Treść jest mało istotna, ale prosiła, bym chronił jej skarb. Jednak boję się, że może on zagrozić mojej rodzinie, a wiem, że pierwotnie twoja matka, była opiekunką tego czegoś. – Wyciągną do niej ręce podając jej kopertę z czymś w środku. – Czy mogę ci oddać ten przedmiot? – zapytał się mężczyzna. Lucy wiedziała dlaczego tak postępuje, więc po prostu przyjęła list.

- Zaopiekuję się tym i obiecuję, że nie będę cię nachodzić, ze sprawą Dragon Slayerów. – Pamiętała co się stało z Jellalem, nie chciała patrzeć drugi raz na śmierć osoby, która ma bliskich.

- A druga sprawa dotyczy Natsu …

- Natsu? – zdziwiła się dziewczyna – Coś się stało?

- Jeszcze nie, ale wiem, że planuje zrobić coś głupiego … coś, co pociągnie za sobą dużo większe konsekwencje, niż dotychczas. – Lucy nie mogła zapomnieć wczorajszej rozmowy. Wiedziała już wtedy, że coś jest nie tak.

- Nie uda mi się. – Odpowiedziała wprost

- Dlaczego?!

- Bo jego się nie da przekonać. – Chciała coś zrobić, ale wiedziała, że jej słowo nic nie zmieni, jest dla Natsu … nikim.

- To dziękuję… – Laxus wstał i od razu skierował się do wyjścia. Lucy odprowadziła go wzrokiem. Pomimo tego, że z własnej woli przyjęła dokument, to się źle z tym czuła. Była świadoma tego, że znowu wzięła całą odpowiedzialność na siebie.  

- Naprawdę wolałabym się nie narodzić… - powiedziała cicho. Otworzyła kopertę, a następnie wyjęła z niej jakiś przedmiot. Gdy go ujrzała nie mogła uwierzyć.- Klucz… - powiedziała cicho. Od razu rzuciła się w kierunku szafy. Wzięła po drodze w szuflady taśmę i od razu przykleiła nią w kącie owy przedmiot. – Mam nadzieję, że nikt tego nie znajdzie…Ale skoro Laxus miał go … to Natsu, Gajeel, Cobra, Sting, Rogue i ja … też powinniśmy go mieć, ale … Oj wszystko jest porąbane! – rzuciła się na łóżko.

            Natsu powoli dojeżdżał do więzienia, w którym miał przesiadywać Cobra. Gdy wszedł do środka, od razu zatrzymali go strażnicy.

- Jestem Natsu Dragneel. – Pokazał odznakę – Chciałbym przesłuchać człowieka o pseudonimie Cobra.

- A jest nakaz?- zapytał niespodziewanie wyższy strażnik.

- Jeszcze nie dotarł?! – Natsu musiał zagrać perfekcyjnie swoją rolę. – Dwa dni temu go wysłałem, gdyż bałem się, że go zgubię, a to się okazało, że poczta to zgubiła?! Naprawdę nie mogę wejść? – zapytał niewinnie. 

- Na pewno pan wysłał? – Natsu był już pewien swego. Nagle zadzwonił telefon, niższy strażnik odebrał do, chwilę porozmawiał, a następnie odłożył słuchawkę. – Nakaz przyjdzie?

- Tak!

- Mam nadzieję, że dotrze niedługo, a wiem, że śledztwa są wyczerpujące, więc pozwolę z nim porozmawiać. – Schował odznakę, a następnie udał się za prowadzącymi go strażnikami. Gdy dotarli na miejsce, kazali mu siąść na krześle i poczekać.  Zaczął się rozglądać po pomieszczeniu, cały czas mając lekkie wątpliwości w związku z tym, co robi. Jednak wiedział, że teraz już nie ma odwrotu. Do pokoju za szybą weszli strażnicy trzymający mężczyznę w kajdankach. Z użycie niemałej siły posadzili go na krześle i wyszli, pozostawiając Natsu i Cobrę samych.

- Dziwne, żeby zostawiać nas samych? – Natsu ogromnie się zdziwił, jednak był świadomy tego, że nie ma czasu na takie bzdety. – Mam na imię Natsu Dragneel, syn Igneel Dragneela. Mówi ci to coś?

- Nie… - pokręcił głową. Detektyw wiedział, że kłamie.

– No nic, Acnologia morduje osoby związane z Dragon Slayerami, więc … dowidzenia. – Chłopak wstał i skierował się w stronę wyjścia.

- Poczekaj! – zawołał za nim Cobra. – Nie chcę mieć z tym nic wspólnego, dlatego … idź do mojego mieszkania i weź ten przeklęty KLUCZ!

- Nie rozumiem? – Natsu usiadł z powrotem. Nie mógł pojąć tych słów. – Klucz… - to słowo odbijało się echem w jego umyśle.

- Pewnie ty też go gdzieś masz! – przybliżył się do szyby i ściszył głos – Powiem ci wszystko, co wiem, a ty mi dasz spokój! Myślisz, że czemu się w kiciu? Tu przynajmniej jestem bezpieczny.

- Jasne. – Detektyw nie mógł mu tego powiedzieć na głos. – No to powiesz i już mnie nie ma.

- To było dziwne, mój ojciec zaginął po prostu w jeden dzień. – Zaczął swoją opowieść. – Zapewne wszystkich Dragon Slayerów to spotkało.

- Dlaczego wciąż ci Dragon Slayerzy? – Lucy znała prawdę, jednak nie powiedziała jej Natsu.

- Wiem tylko, że zostaliśmy znalezieni przez naszych rodziców w jakimś laboratorium, w którym przeprowadzano eksperymenty na ludziach. Ojciec nie był zbyt rozmowny… Wolał siedzieć przed ekranem i czegoś szukać. Teraz dowiedziałem się prawdy! Cały czas szukał odpowiedzi na pytanie „Dlaczego tam byliśmy? Po co były te eksperymenty?” – zamilkł na chwilę. – By zdobyć je, musiał przypłacić to życiem.

- I co dowiedział się? – Natsu musiał zapytać.

- Powiedział tylko „U Layli będzie to bezpieczne.” – Gdy Natsu usłyszał to imię od razu zrozumiał. – Nie znam jej, ale…

- Ja znam. – Przerwał mu – A, więc Lucy od początku jest w to zamieszana! – pomyślał – Możesz mówić dalej.

- Mówiłem ci coś o kluczu! – wziął głęboki oddech – Klucz jest to przedmiot, który ma otworzyć jakąś skrytkę, ale potrzebne do niej także hasło. Niestety nie znam go. Coś Dragon Slayerzy ukradli i coś Layla schowała. Klucz, który mam, w swoim mieszkaniu … o ile je jeszcze mam.

- Najprawdopodobniej zostało wynajęte przez kogoś. – Domyślał się Natsu.

- No właśnie, ale mam w nim takie tajne miejsce. W sypialni w kącie jest deska, która się rusza, stary motyw. – Zaczął mu wyjaśniać. – Ale … jestem troszkę mądrzejszy. Pod ową podłogą jest stara warstwa ochronna, którą trochę ruszyłem i w środku niej schowałem klucz.

- Podasz mi adres? – Natsu musiał go odnaleźć.

- Magnolia ulica Davidson 3c/15. – Powiedział mu bardzo cicho. Natsu wstał i zapukał do drzwi, by dać znać, że skończyli. Drzwi mu się otworzyły, a po Cobrę przyszła jedna osoba.

- A nie dwie? – zdziwił się Natsu. Jednak wzruszył ramionami i po prostu odszedł. Odwrócił się tylko na chwilę, ku jego zdziwieniu nikogo nie było w korytarzu. Wyszedł z więzienia, a następnie skierował się w stronę auta. – To gdzie teraz? Może pod ten adres. – Włożył kartkę do kieszeni i odpalił samochód.

W okolicach ulicy Davidson

            Natsu wysiadł powoli z samochodu i ruszył w poszukiwaniu owego adresu. Gdy doszedł do starszego bloku, wszedł niego i zaczął szukać numeru. Gdy znalazł go zadzwonił do domofonu. Poczekał kilkanaście sekund i drzwi mu się otworzyły.

- Słucham? – zapytał się jeszcze nie obudzony mężczyzna, na widok którego gały wyskoczyły Natsu z oczu.

- GRAY?! – krzyknął na cały blok.

- Natsu? A ty co tu? – od razu dostał zastrzyk nagłej energii.

- Gray-sama co się stało? – nagle Natsu usłyszał czyjś głos. Wychylił się lekko, by móc zobaczyć niebieskowłosą dziewczynę ubraną w prześcieradło.

- Widzę, że twoje stosunku z Juvią wyglądają na więcej niż kilkudniowe… - zaśmiał się cicho.

- Przyszedłeś nas podziwiać, czy po co? – zapytał cały zarumieniony Gray.

- Ja? – Natsu cały czas się szeroko uśmiechał. – Szczerze, to chcę wam uratować życie, gdyż macie mieszkanie po odsiadującym dożywocie zbrodniarzu, który schował tu cenną dla Acnologii rzecz. Chcesz się jej pozbyć?

- Proszę. – Ustąpił mu drogę i pozwolił mu wejść do środka.

- Gdzie jest sypialnia? – zawołał chłopak szukając jej.

- Ja trochę zmieniłem ustawienia. Pierwotnie była w zachodnim pokoju obok kuchni. – Wyjaśnił mu Gray. Natsu od razu poszedł w tamtym kierunku. Gdy dotarł zaczął powoli się rozglądać. Podszedł do jednego kąta nic i tak szukał aż natrafił na ruszające się drewienko.

- Aż dziw, że nie masz nic porozstawianego po kątach? – zdziwił się Natsu, który wyjął scyzoryk by podnieść deskę.

- Przyzwyczajenie. – Gray pamiętał, gdy będąc dzieckiem chował się w kątach, zasłonięty przez szafki,  by ojciec nie mógł go znaleźć.

- Jest! – krzyknął z zadowolenia Natsu, wyjmując ze środka złoty klucz. Schował go od razu pod kurtkę. – To ja… - spojrzał na Juvię, która na 100% była naga pod prześcieradłem - … nie będę wam już przeszkadzał … róbcie to co robiliście… - niepewnie zaczął uciekać ze straconej pozycji.

- Ty mały!!! – Natsu zacisnął ze złości pięść – Masz stąd natychmiast wyjść!

- Dowidzenia Natsu-san. – Pożegnała się Juvia

- Gray. – odwrócił się na chwilę, już będąc na klatce schodowej. – Lepiej szybko jej się oświadcz. – Powiedział ściszonym głosem.

- Przecież ci mówiłem, że jesteśmy ze sobą parę dni! – wrzasnął na niego przyjaciel.

- Ale widzę, że … - machnął rękoma - … związek kwitnie i rozmnaża się. Haha. – Zaśmiał się pod nosem.

- CISZEJ! – sąsiadka z sąsiedniego mieszkania, trzymając w ręku radio, wyszła i wrzasnęła na mężczyzn. – Wiadomości podają.

- Z ostatniej chwili! – od razu pogłośniła. Natsu zaczął powoli schodzić na dół. – Przed chwilą w jednym z Magnolijskich więzieni doszło do zabójstwa jednego z przebywających tam więźniów. Od anonimowej osoby wiemy, że owy przestępca o pseudonimie Cobra… - Natsu zatrzymał się nie mogąc uwierzyć w słowa dziennikarki. - … został postrzelony w głowę w sali spotkań z gośćmi…

- CHOLERA!!!! – wrzasnął na cały blok Natsu, który po chwili zszedł na dół, zatrzasnął za sobą drzwi i wyszedł, by pojechać w jedno miejsce i znowu … zaryzykować, albo nawet nie zdążyć tego zrobić.

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)