Odcinek 35 - Wyznanie, które prowadzi do szczęścia

            Stracił ukochaną. Miał plany, marzenia. Myślał, że będzie szczęśliwy. A co mu było dane? Siedzieć opartym o ich wspólne łoże, patrząc na ich wspólną fotografię, płacząc po tym, co się wydarzyło. Zabił ją. Co z tego, że nie wiedział, kim jest przeciwnik? To on pociągnął za spust, celując w kryminalistę.

- Jestem żałosny! – powiedział do samego siebie, rzucając trzymane zdjęcie przed siebie. Miał dosyć patrzenia, wspominania i innych bzdet, które powodowały u niego tylko większy ból. Palalalala!!! Zaczął dzwonić jego telefon, jednak on nie miał nawet najmniejszego zamiaru odbierać. Chciał spokoju, nie chciał widzieć czy rozmawiać z kimś. Samotność. Został na nią skazany, więc nie potrzebował drugiego człowieka.

- Zostaw wiadomość. – Po tych słowach przypomniał sobie, że ma automatyczną sekretarkę. – Laxus to ja … Cana. Widziałam w wiadomościach, co się stało. Wiem, że pierdolenie o tym, że masz szansę na nowe życie itd. jest bez sensu, więc powiem ci jedno... Jeśli popełnisz samobójstwo, to cię zabiję! Wiem, że kochałeś Mirajene, ale to morderczyni, która bez chwili wahania zabiła tych ludzi w banku. Wiem, że ci ciężko, ale spójrz prawdzie w oczy… z kim ty mogłeś żyć? Nie wiesz, czy w pewnym momencie ona po prostu by cię nie zabiła. – Na chwilę nastała cisza. – Wiem, że nie jestem idealna, ale na pewno nigdy bym nie zabiła człowieka. Dlatego żyj … Laxus.

- Wiem idiotko! – powiedział do samego siebie, wplątując palce we włosy. Nie chciał tego, ale w pewnym momencie łzy same poleciały z oczy, skapując powoli na bordowy dywan. – Dlaczego ona? NIE! – Niespodziewanie wrzasnął wstając  z podłogi. – Ona by tego nie zrobiła! Znajdę tego popierniczonego sprawcę! Tego, kto kazał jej to zrobić. Przynajmniej tyle mogę jej pomóc. – Spojrzał jeszcze raz na fotografię, a następnie z uśmiechem na twarzy wrzucił ją do śmietnika. Obrócił się na pięcie, poszedł do dużego pokoju, gdzie włączył laptop, na którym zaczął szukać informacji na temat sprawy, która wydarzyła się parę lat temu i mogła mieć ogromny związek z teraźniejszymi wydarzeniami.

***

            Szła powoli, nie wiedząc nawet „gdzie idzie?”, „po co?” i dlaczego tak bardzo zareagowała na szczerą odpowiedź Natsu. Wiedziała, że w tej chwili Lisanna bardziej potrzebuje pomocy, jednak dlaczego w takim momencie? Chciała mu wszystko wyznać, liczyć na jego wybaczenie, ale nie mogła tego zrobić, bo Strauss była w tej chwili ważniejsza.

- Dlaczego!? – krzyknęła na głos. Ludzie widząc ją starali się, jak najszybciej znaleźć daleko od niej. Nie przejmowała się nimi, bo po co? Miała własne problemy, z którymi nie mogła sobie poradzić przez swoją własną głupotę. – Zimno – stwierdziła w pewnym momencie. Zaczęła rozglądać się dookoła, by móc gdzieś się ogrzać. Znowu przez swoją głupotę (nie wzięła cieplejszego płaszcza) marzła na chłodnym powietrzu.

            Kilka minut wystarczyło jej, by przez zwykły przypadek znaleźć się w okolicy, w której odprawiała się msza w niewielkim kościółku przy parku. Nie miała zbyt dużego wyboru, dlatego weszła do środka i usiadła na tylnych ławkach. Nawet nie była tu dla modlitwy. Chciała tylko usiąść, by moc przemyśleć parę spraw. Kościół zawsze wydawał jej się dobrym miejscem do myślenia, bo tam był zawsze KTOŚ, kto słuchał. Lucy uniosła lekko głowę do góry, by móc spojrzeć na drewniany ołtarz.

- Maleńki … - tylko  tak mogła skomentować miejsce, w którym znajdowało się Najświętsze Ciało i Krew Boga. – Jestem żałosna… Może jednak się pomodlę. Nie zaszkodzi. – Uklękła i dołączyła do modlących się ludzi.

            Po kilkugodzinnych modlitwach ksiądz poprosił o opuszczenie kościoła, gdyż panie chciały posprzątać świątynie przed kolejną mszą. Lucy nie miała zbytniego wyboru, więc po prostu wyszła. Nie wiedziała, gdzie ma pójść dalej. Czuła jak temperatura na zewnątrz jeszcze bardziej obniżyła się.

- Muszę wrócić … - postanowiła, czując jak chłód przenikał do jej skory. – Ale gdzie? – zaczęła się rozglądać dookoła, próbując dociec, gdzie tak naprawdę się znajduje. Nie wiedziała. Zrozpaczona obróciła się na pięcie i po prostu poszła przed siebie. – Zimno, ciemno i jeszcze brakuje by zaczęło padać. Haha – zaśmiała się cicho pod nosem. – Park – powiedziała na głos widząc gołe drzewa, parę kamiennych ścieżek, plac zabaw dla dzieci i jedną wolną ławeczkę, na którą postanowiła usiąść.

- Jesteś naprawdę dziwaczna… - Zobaczyła, że obok niej usiadł mężczyzna o znajomej twarzy. Była zdziwiona jego obecnością w tym miejscu, więc powoli zaczęła się odsuwać. – Nie uciekaj. Proszę. – Wciąż nie mogła uwierzyć, że mówi do niej tak zwyczajnie, nie przezywając jej, nie poniżając.

- Co tu robisz .. Loki? – zapytała rudowłosego – Chyba nie przyszedłeś oglądać zachodu słońca? – zaśmiała się, a następnie wróciła do oglądania bawiących się dzieci.

- Jutro. – Lucy nie rozumiała, co ma do tej całej sprawy kolejny dzień. – Jutro się wszystko zakończy. Chcę cię tylko ostrzec, bo ON mnie o to poprosił.

- Kto? – Im dłużej rozmawia ze swoim dawnym przyjacielem, tym mniej go rozumiała.  

- Wszystko zrozumiesz w swoim czasie, a teraz przyszedłem cię pocieszać. – Otworzył ramiona, tak by Lucy mogła się do niego przytulić.

- Aż tak źle się nie czuję. – Ręką odsunęła go od siebie. – A szczególnie po tym, co mi zrobiłeś!

- Przepraszam za kłamstwa i za to, co teraz robię.

- O czym ty mówisz!? Nie rozumiem cię! – wrzasnęła na cały park.- Wytłumacz mi!

- Powiem ci tylko to, co mogę ci powiedzieć – obiecał jej. – Nie jestem twoim mężem. – Lucy  wyłupiła oczy słysząc, co do niej mówi. – Dlaczego, więc kłamaliśmy?  Bo to było potrzebne byś była bezpieczna i byś oddaliła się od Natsu Dragneela.

- Co?!

- Proszę wysłuchaj mnie, a potem dopiero skomentuj, zabij czy cokolwiek zechcesz! – poprosił grzecznie. – W tej chwili ja i ON realizujemy pewien plan, który sprawi, że wszystko wróci do normy. Jednak musieliśmy robić wiele rzeczy, które sprawiały, że nie tylko ty cierpiałaś. To małżeństwo… to było jedno, wielkie kłamstwo, by oddalić cię od syna Igneela. Gdybyśmy tego nie zrobili to wiele wydarzeń nie miało by miejsca.

- Dlaczego teraz mi to mówisz? I jak w ogóle mnie znalazłeś? – Miała tak wiele pytań, nie wiedziała, które może zadać, a które nie. Nie wiedziała nawet, czy dostanie jakąkolwiek odpowiedź.

- Mówię ci to, bo sprawa zaszła za daleko. Wiem, że Natsu wiele dla ciebie znaczy i wiem, że ty też nie jestem jemu obojętna. Próbowaliśmy zmienić przyszłość, jednak ON wie, że to miłość może zmieniać, a nie zło. Pragniemy spokoju, ale nie będziemy mogli go osiągnąć, jeśli sprawimy, że będziecie tylko cierpieć. – Chłopak spojrzał na zachmurzone niebo. – Będzie padać. – Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. – A jak cię znalazłem? Masz pluskwę w telefonie, więc zawsze i  wszędzie mogę cię namierzyć. – Lucy tak bardzo była wściekła, że sięgnęła do kieszeni, by wyjąć i zniszczyć telefon. – Nie rob tego. – Loki powstrzymał ją. – Uwierz mi, to ci się przyda!

- UWIERZYĆ CI!!! Wszyscy dookoła mnie okłamują, nie mogę nikomu zaufać, jestem sama, a w momencie, kiedy zrozumiałam, że coś czuję do Natsu okazało się, że on wybrał Lisannę!

- Pamiętasz jak się czułaś, gdy straciłaś najważniejszą osobę na świecie, czyli matkę? – Zatrzymała się na chwilę. Zaczęła się zastanawiać, jak wtedy się czuła, co potrzebowała.

- Chciałam być przy kimś, kto mnie kocha – odpowiedziała mu szczerze.

- Natsu uważa, że po tym, co się zdarzyło ona potrzebuje pomocy. On pamięta, jak się czuł, gdy stracił ojca i sądzi, że wie, jak się czuje Lisanna! – W tym momencie zamilkł. Coś dla Lucy wydało się być sprzeczne z rzeczywistością.

- Jak to sądzi? Czyli ona nie potrzebuje pomocy? – Loki odwrócił wzrok.

- Proszę, nie każ mi odpowiadać na to pytanie…jutro się dowiesz. Proszę. – Po słowach rudowłosego zaczęła się poważnie zastanawiać nad tym, co tak naprawdę się dzieje.

- Dareg Frozen on wszystko …- zatkał swoje usta, a następnie w myślach przeklął swoją głupotę.

- Dareg … Frozen? – powtórzyła.

- Nic Naprawdę nic. Po prostu mi się pomyliło, a Lucy wracając do tematu … Wiem, że kochasz Natsu, więc póki masz jeszcze czas … idź do niego i wszystko mu wyznaj.

- Dlaczego mi pomagasz? – Nagle poczuła, jak z nieba zaczynają spadać krople deszczu.

- Deszcz oczyszcza… - powiedział delikatnie się uśmiechając. – Robię to, bo jestem JEMU wdzięczny. A czy coś więcej? Może dlatego, że nie mam celu w życiu. Może dlatego, że wiele dla mnie znaczysz? Może być wiele powodów, a mogę nie mieć żadnego.

- Loki…

- Wiem, że w tej chwili wszystko wydaje ci się takie dziwne, niejasne, ale mamy plan, który musimy zrealizować, więc proszę … nie mieszaj się do niego. – Chłopak wstał. – Jeśli pójdziesz tą ulicą … - wskazał palcem na budynki - … to bez problemu dojdziesz do swojego mieszkania. On jeszcze tam jest, a ty … możesz zmienić przyszłość. My chcemy zmienić twoją przyszłość. Nasza przeszłość jest bolesna i okrutna, nie da się cofnąć czasu, by coś zmienić, lecz nasza przyszłość stoi przed nami otworem, więc jeśli przejdziemy przez jej bramy możemy mieć szansę na szczęście. Pamiętaj o tym. – Odszedł zostawiając ją samą.

            Deszcz zaczął coraz mocniej padać na ziemię. Dzieci były zabierane przez swoich rodziców, ludzie chowali się pod parasolki, albo uciekali do wnętrz budynków, a parku została jedna dziewczyna, która ciągle myślała. Lucy spokojnie siedziała sobie na ławce, gdy niespodziewanie wstała i podeszła do huśtawki. Usiadła na mokrym krzesełku, po czym zaczęła się lekko bujać.

- Ciekawe, co się jutro wydarzy? – zaczęła się zastanawiać. – Jestem żałosna. Może powinnam pójść do Natsu… może… - Zatrzymała się. Otarła swoją twarz, a następnie dotknęła mokrych od deszczu włosów. – Ja nie chcę być sama. – Wzięła kilka głębokich oddechów, wykrzywiła twarz w wyrazie rozpaczy, spojrzała na ulicę, którą wskazał jej Loki, odgarnęła włosy do tyłu i nagle wstała. Ruszyła przed siebie, biegnąc tak szybko, jak tylko mogła. Nie chciała znowu się spóźnić, nie chciała by znowu zniszczyć swoje życie. Pragnęła być szczęśliwa i wiedziała, że ona musi odnaleźć je, nikt inny… tylko ona.

***

            Natsu po pracy, poszedł prosto do swojego domu. Postanowił się wcześniej zebrać, by móc zdążyć obejrzeć nowy odcinek serialu, który ostatnio mu się spodobał. Wiedział, że będzie musiał nałożyć garnitur, który wisiał od czasu pogrzebu Makarova w szafie. Podszedł do mebla i wyjął z niego strój, który następnie położył na łóżku.

- Nie chce mi się – stwierdził, patrząc na niego. – Czas się wykąpać. – Poszedł do łazienki, by wziąć szybki prysznic.

            Po kilkunastu minutach wyszedł z łazienki, półnagi, mając na sobie jedynie ręcznik. Jednak i jego się pozbył, by włożyć na siebie czarny kostium. Zrobił to dość szybko, dzięki czemu mógł się nie martwić o czas i w spokoju pooglądać telewizję. W podskokach podszedł do salonu, jednak zanim zdążył usiąść na kanapie, rozległo się pukanie do drzwi. Zdziwiony i z lekka poirytowany zaczął iść w stronę wejścia.

- Ciekawe kto to? – zapytał samego siebie, będąc tuż obok drzwi. Otworzył zamek, a następnie pociągnął za klamkę. To, co zobaczył za drzwiami przeraziło go do tego stopnia, że zaniemówił.

- Przepraszam … - Wzięła głęboki oddech - … za najście. – Lucy stała przed nim, cała mokra, zziębnięta. Z jej włosów skapywały kropelki wody, tworząc małą kałużę przed drzwiami..

- Idiotko! Co ty robisz?! – nawrzeszczał na nią. – Chcesz się pochorować? – Po tych słowach nagle dziewczyna zaczęła płakać. – Co? – zapytał zdziwiony Natsu.

- Przepraszam!!! – Ten wrzask jeszcze bardziej zszokował Dragneela. – To ja ukradłam twoje klucze. To ja włamałam się do twojego mieszkania! To ja nie mówiłam ci prawdy! To ja zabrałam i przeczytałam list od twojego ojca! To ja…

- Zamknij się! – Niespodziewanie Natsu przerwał jej, chwytając ją mocno za ramiona. – O czym ty gadasz?!

- To ja sprawiłam, że ci ludzie w banku zginęli, ale ja naprawdę chciałam mu oddać te klucze. To ja sprawiłam, że zginął Jellal. – Tym razem mówiła ciszej i spokojniej, mając do dołu opuszczoną głowę. – Przepraszam, że cię okłamywałam. Przepraszam, że bałam się powiedzieć prawdę i proszę… - podniosła głowę, na tyle by móc spoglądać mu w oczy. [od autorki : autorka przeprasza, jeśli sceny komuś nie przypadają do gustu, bądź są nadzwyczaj odrealnione, ale autorka nie ma w tej sferze żadnego doświadczenia (no niby mam dopiero 19 lat, więc może i dobrze), więc przepraszam ;) ] – Nie idź do Lisanny, bo ja… bo ja… kocham cię. – Delikatnie odbiła się piętą od podłoża, by móc dosięgnąć do ust zdezorientowanego chłopaka i go pocałować.

            Gdy pocałunek się skończył, powoli wróciła na swoje miejsce, czekając na reakcję Natsu, który stał jak kamień. Dziewczyna bała się. Co chwilę zaciskała pięści, czekając aż coś powie.

- Ty … - zaczął nagle mówić - … pocałowałaś mnie? – zapytał niedowierzając.

- Ja… przepraszam!!! – Swoimi dłońmi zasłoniła twarz. Nagle poczuła, jak ktoś chwyta ją za ręce i odsuwa od głowy.

- Głupia. – Rozsunął jej ręce na boki, a następnie schylił się całując ją delikatnie w usta. – Jesteś cała przemoczona, przepraszasz mnie, chociaż to ja powinienem do ciebie pójść, zapytać się, pomóc ci – szepnął jej na ucho, zaraz po pocałunku. – Debilko … wiesz, że cię nienawidzę. – Nie spodziewała się takiego wyznania, jednak wszystko zrozumiała, gdy chwycił ją za rękę i pociągnął wprost do swojego mieszkania. Zamknął z trzaskiem drzwi, a następnie przydusił ją do nich, wbijając się łapczywie jej mokre usta.

- A wypchaj się z takim wyznaniem! – krzyknęła do niego, chwytając w dłonie jego głowę.

- Lepiej takie niż żadne. – Znowu pochwycił ją w swoje ramiona, a następnie wziął ją za biodra, podnosząc do góry. Lucy zaplotła się nogami wokół jego ciała, dając mu tym samym znak, że może kontynuować.

            Trzymając ją za dolne partie ciała, zaczął ją nieść prosto do jego sypialni. Po drodze zaczęli gubić kolejne części ubrań, które uważali po prostu za zbędne. Gdy dotarli do łóżka, Natsu delikatnie położył Lucy na nim, by potem muskać ustami jej szyję.

- Zboczeniec – zdążyła powiedzieć dziewczyna, zanim znowu wbił się w jej usta, zrzucając przy okazji dalsze partie ubrań do momentu, w którym Lucy została w samej bieliźnie.

- Kocham cię! – niespodziewanie szepnął jej na ucha. Dziewczyna pomogła mu pozbyć się garnituru, a następnie wtuliła się w niego, całując go w bark.

- Też cię kocham. – Była ze sobą szczera. Była szczęśliwa. Zdjęli się z siebie ostatnie rzeczy, dzielące ich od oddania się sobie nawzajem.

- Na pewno? – Na zaś Natsu wolał się dopytać.

- Przecież mówiłam, że cię kocham. – Nie czekał. Wszedł w nią delikatnie. Oddała mu się całkowicie, dając mu to, co dla każdej kobiety jest cenne, dziewictwo.

            Noc była namiętna, erotyczna. Kochali się do momentu, w którym oboje stracili siły na jakiekolwiek ruchy. Oboje byli szczęśliwi ze swojego wyboru, ale czy jedna osoba nie była nieszczęśliwa z powodu ich szczęścia?

***

            Siedziała wewnątrz restauracji wciąż czekając na swojego ukochanego aż przyjdzie, jednak czas mijał, a jego nie było widać. Smutnie popijając wino, które jej zaserwował kelner, co chwilę spoglądała na zegarek, mając nadzieję, że Natsu się zjawi. Jednak w pewnym momencie straciła cierpliwość, wyjęła z torebki telefon i zadzwoniła do niego. Czekała. Minęło kilkanaście sygnałów i jedyne, co usłyszała to poczta głosowa. Nie chciała nagrywać wiadomości. Wiedziała, co mogło być powodem jego nieobecności. Już dawno to przeczytała. Uśmiechnęła się ironicznie, wypiła do końca alkohol, położyła na stół pieniądze i wyszła z lokalu.

- Idiota – powiedziała na głos. – Chyba będę musiała wziąć sprawy w swoje ręce. – Chwiejnym krokiem zaczęła iść w stronę swojego mieszkania. Nie była podpita. Winę ponosiły wysokie szpilki, które specjalnie założyła dla Dragneela. – A już myślałam, że mogę być szczęśliwa…

***

            Dochodziła północ. Jego plan o usunięciu Lucy z mieszkania był prawie idealny. Wszystko zależało od tego, czy dziewczyna pójdzie wyznać miłość Natsu czy też nie. Na całe szczęście jego przeczucie go nie myliło. Miał szansę, by wejść niepostrzeżenie do mojej mieszkania, używając zapasowego kluczyka, który udało się skopiować, gdy była w jego apartamencie. Powoli wszedł do przedpokoju, by następnie zapalić światło. Wiedział, że użycie latarki czy buszowanie w ciemnościach może wzbudzić jeszcze większe podejrzenie niż całkowicie zapalone światło. Dlatego mając oświetloną drogę zaczął się kierować w stronę sypialni dziewczyny, by zdobyć to po co przyszedł.

- Biedna Lucy… Myślała, że przede mną ukryje klucze, ale zawsze byłem przy niej blisko. – Uśmiechnął się delikatnie spoglądając na pluszaka, którego nazwała Plue. Pamiętał, jak dostała go. Była taka szczęśliwa, z prezentu, który dostała od swojej matki i „ojca”… Gdyby wiedziała, że od niego. – Zawsze byłaś ode mnie daleko. Tak bardzo chciałem być blisko ciebie, a jednak … zawsze… - Po jego twarzy zaczęły spływać pojedyncze kropelki łez. – Nie masz na to czasu bekso! – zbeształ samego siebie. Otarł rękawem płaszcza oczy, a następnie podszedł do szafy, gdzie znajdowała się kryjówka blondynki. – Gdyby Jude znał cię tak dobrze, jak ja to by wiedział, że od zawsze Lucy lubiła chować w taki sposób swoje rzeczy. – Sięgnął ręką, by móc odkleić taśmę. Gdy wyjmował rękę, ujrzał spoczywające na jego dłoni złote klucze, które były odpowiedzią na wszelkie zagadki. Ścisnął je mocno, przysuwając rękę do twarzy. – Tylko dlaczego musiałaś oddać za nie życie?! – Włożył klucze do kieszeni swojego płaszcza, z którego następnie wyjął zaklejoną, białą kopertę, na której widniał napis „Do Lucy”. Mając uśmiech na twarzy, włożył znowu rękę do schowka i tam przykleił tajemniczą wiadomość. – Jutro się wszystko zakończy… - obiecał i jej i samemu sobie. – Przepraszam. – Zaczął się kierować w stronę wyjścia, gasząc po drodze wszelkie światła. – Do widzenia.- Zamknął drzwi, a następnie skierował się do swojego apartamentu, by tam dokładnie wszystko jeszcze raz przemyśleć, by plan nie zawiódł. Plan, który decydował o życiu setek tysięcy ludzi… - Jeśli to się nie powiedzie…

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)