Odcinek 4 - Tam gdzie żaden głos nie znajdzie swojego ujścia...

- No nie wierzę – powiedziała spokojniej Lucy

- Ja się załamię … - i oboje opadli na podłogę, całkowicie załamani i zszokowani.

- Jak to możliwe ? – zapytała Lucy o dłuższej przerwie

- Nie wiem, ale jakoś nie wierzę w przypadek …

- No, a ja niby co szukałam twojego adresu by obok ciebie zamieszkać, no pomyśl imbecylu ! – wrzasnęła Lucy

- Nie krzycz tak, bo sąsiedzi usłyszą … - próbował uciszyć ją Natsu

- Jasne, przyjdą i będą mogli oglądać niezłą komedię ! – powiedziała tym razem lekko ściszonym głosek

- Ha, haha

- Miau … - nagle usłyszeli dźwięk kotka obok siebie. Lucy zobaczyła, że mały niebieski kotek łasi się do nogi Natsu

- On jest … - zaczęła mówić – Kawaiiiiiiiiiii – rzuciła się na Happyego i zaraz zaczęła go tulić. Nie miała zamiaru go puścić nawet na chwilę.

- Lucy, nie chcę przerywać tej wzruszającej sceny miłosnej, ale musimy jechać – jak zawsze Natsu pokazuje swe genialne wyczucie czasu J

- Już nie lubię twojego właściciela – powiedziała Lucy do kotka

- Powinienem czuć się odrzucony, wybiera kota, a nie mnie – już malutka łezka kręciła się w oku Natsu

- Happy jest słodki w przeciwieństwie do ciebie

- Cios prosto w serce – i dosłownie strzała przebiła serce chłopaka. Lucy w tym czasie odstawiła kota na ziemię i zaczęła wychodzić z korytarza

- Ja pierwsza, a potem ty ! – powiedziała ostro i poszła. Natsu zamknął mieszczanie i wyszedł zaraz za nią. Kiedy zjechał windą od razu skierował się w stronę parkingu, gdzie już czekała na niego Lucy.  Patrzyła na niego wzrokiem pełnym zła.

- Nie bądź taka straszna – odezwał się jako pierwszy Natsu

- Hy ! – odwróciła się obrażona

- Poddaję się ! – wyciągnął ręce do góry prosząc o niebiańską pomoc

- A myślałam, że jesteś ateistą … - wreszcie się dziewczyna odezwała

- Wierzę w Boga, ale go nienawidzę … - powiedział już teraz smutny. Podniósł głowę do góry i dał wiatrowi by poruszał lekko końcówkami jego włosów. Wzrok miał delikatny, jednak smutek był ogromny. Jedna łza spadła na ziemię, kiedy okrutne wspomnienie wzięło górę.

- Natsu …?- zapytała się niepewnie Lucy

- Przepraszam ! – otarł ręką oczy i już zaraz się szeroko uśmiechał. Dobrze, że nie miał zwierzęcego słuchu, bo mógłby usłyszeć niezwykle mocne bicie serca dziewczyny, która coś poczuła widząc taką twarz… - A tak w ogóle, to co tam masz  w tym pudełku ? – po czym wskazał na kartonowe pudło, niewielkich rozmiarów

- A to ? To prezent dla Wendy J - powiedziała uśmiechnięta. Natsu dziwnie na nią popatrzył. – No, co pytałam się, można dawać takie prezenty!

- No dobra, już dobra – powiedział, po czym wsiedli do samochodu. Natsu włożył kluczyć do stacyjki i odpalił „auto”. Wyjechał z parkingu i zaczął się kierować w stronę zakładu psychiatrycznego.

- Jak długo będziemy jechać? – zapytała się po chwili

- Z godzinę, zależy od ruchu na drodze – odpowiedział dziewczynie

- Dzięki … - i znowu umilkła, jednak sprawiała wrażenie jakby chciała o coś zapytać

- Pytaj … - spojrzała na Natsu z zatroskaniem. Chłopak odwrócił od niej wzrok lekko zarumieniony.

- Mieszkasz sam ?

- I tylko o to chciałaś zapytać ?!

- Chodzi mi o to, że nawet nie jesz zdrowo !

- A co ty tak się o mnie troszczysz ?

- Odpowiedz !

- Tak mieszkam sam, nie umiem gotować, więc robię sobie zupki chińskie ! PASUJE!?

- Tak …- kiedy powiedziała lekko ściszonym głosem, Natsu dopiero zauważył jak mocno się na nią wydarł

- Przepraszam …

- Nic się nie stało …

- A ty też mieszkasz sama?

- Tak, ale ja w przeciwieństwie do ciebie, mam bogatsze menu !

- To widać … - powiedział cicho żeby nie usłyszała, a jednak …

- Uważasz, że jestem gruba ?

- Nie o to i chodziło, raczej … - i mimowolnie spojrzał na jej odkryte piersi, zarumieniła się i zawinęła kurtką zawstydzona

- BAKA !!!!  - wrzasnęła tak mocno, że przerażony chłopak skrzywił usta w dziwnym grymasie i nie próbował prowadzić dalszej rozmowy z bulwersowaną blondynką.  Nie zamienili nawet jednego w drodze do zakładu psychiatrycznego. Dopiero, kiedy dojechali na miejsce, Natsu zebrał w sobie siły by powiedzieć słowo :

- Przepraszam …

- No nareszcie ! Dam ci dobrą radę, nie każ kobietom czekać, bo uwierz mi sam diabeł nie jest tak okrutny jak wściekła kobieta ! – wysyczała Lucy

- Boże widzisz i nie grzmisz ! – złożył ręce w błagalnym geście, ale jedyne co dostał w odpowiedzi to siniak na głowie.

- A to za co ? – zapytał się niewinnie, ale wzrok Lucy mówił „Zamknij się, albo zaraz ja ześlę ci pioruny na ten zakuty łeb!”, więc nic nie dodał.

            Kiedy tylko wyszli z auta skierowali się prosto do wejścia. Już na samym początku Lucy odrzucił widok ludzi czekając na korytarzu, dużo z nich było odzianych w kaftany. Niektórzy z nich krzyczeli, inni spali jak dzieci, a jeszcze parę osób rzucało się na prawo i lewo. Kiedy zza rogu wyskoczył na nią mężczyzna, Natsu złapał ją w talii i przysunął do siebie.

- Nie oddalaj się ode mnie … - powiedział cicho.  Wystraszona Lucy kiwnęła tylko głową, poprawiła pudełko, które miała w rękach i zaczęła iść ramię w ramię z Natsu. Obejrzała się tylko na chwilę do tyłu. Zobaczyła, że mężczyznę, który na nią wyskoczył, zdążyli unieszkodliwić strażnicy, więc nie stanowił już zagrożenia dla innych. Detektyw i pisarz weszli przez rozsuwane drzwi, idąc prosto przez biały korytarz

- Przepraszam – powiedziała Lucy, co z lekka wytrąciło Natsu z równowagi.

- Słucham …? – dopytał się z niedowierzaniem

- Przepraszam – powiedziała o pół tonu wyżej tym razem

- Kurcze, szkoda, że nie wziąłem ze sobą kamery, to trzeba było nagrać !

- hahaha jakie zabawne – powiedziała z ironią – I mam pytanie ?

- Hmy ?

- Mam nadzieję, że nie prowadzą nas do jakiegoś laboratorium ?

- Chyba naoglądałaś się za dużo filmów … Ale z resztą masz rację, to wygląda jak jakaś scena z horroru, ale nie martw się prowadzą nas do pokoju Wendy.

- Boję się … - pochyliła głowę do przodu, mając wyrysowany smutek na twarzy.

- Czego ? Przecież tu jestem… nie wyskoczy na ciebie żaden potwór mutant.

- To nie o to … boję się spotkania z Wendy.

- Nie bój się.

            Kiedy dotarli do zamkniętych drzwi, Natsu wyjął klucz z kieszeni i otworzył nim je. Weszli do środka. Od razu oczom Lucy ukazał się różowiutki pokój z plakatami Hanna Montany, Hello Kity i innych tandetnych rzeczy. Pokoik był mały, skromny, w prawym kącie stało łóżku przykryte również różową kołderką. Co Lucy bardzo zdziwiło było ładnie pościelony. Cały pokój był wysprzątany i czysty.

-„Nie tak wyobrażałam sobie pokój osoby chorej psychicznie” – pomyślała dziewczyna.

            Cały czas się rozglądała szukając dziewczynki. Dopiero po kilku chwilach ujrzała, że niska, niebieskowłosa dziewczynka stoi w lewym kącie, dziwnie się przypatrując jej. Była nieufna wobec ludzi, jednak kiedy zobaczyła uśmiechniętą twarz Natsu wyszła z ukrycia z równie promiennym uśmiechem

- „Ma teraz 15 lat, a wygląda i zachowuje się jak dziecko. Co ona musiała przeżyć … ? A pomimo tego jej uśmiech, tak roztapia serca” – powiedziała sobie w myślach Lucy

- Cześć Wendy,  to Lucy … moja przyjaciółka – w ostatnim słowie zawarł chwilę przerwy. Nie wiadomo, czy nie był pewien odpowiedzi, czy nie wiedział co powiedzieć. Wendy obróciła głowę w kierunku Lucy i skinęła ją.

- Mi też ciebie miło poznać ! – Lucy wyciągnęła w jej kierunku dłoń, uśmiechając się najszerzej jak tylko potrafi. Dziewczynka na początku nieufnie zaczęła wyciągać rękę, ale kiedy ustaliła, ze nic jej nie grozi odważnie chwyciła blondynkę za dłoń.

- Dobrze, że się zaprzyjaźniłyście. – powiedział Natsu, który przyglądał się całemu zdarzeniu mając łzy w oczach. – „Ona … ona nigdy nie podała oprócz mnie nikomu ręki … ”

„I ukazał mi rzekę wody życia,

lśniącą jak kryształ,

wypływającą z tronu Boga i Baranka.

Pomiędzy rynkiem Miasta a rzeką,

po obu brzegach,

drzewo życia, rodzące dwanaście owoców -

wydające swój owoc każdego miesiąca -

a liście drzewa [służą] do leczenia narodów.

Nic godnego klątwy

już [odtąd] nie będzie.

I będzie w nim tron Boga i Baranka,

a słudzy Jego będą Mu cześć oddawali.” (Apokalipsa św Jana 22,1-3)

- Szybko nawiązuje znajomości! – powiedziała dumnie Lucy, Wendy zaczęła się śmiać z niej. Blondynka położyła pudełko na ziemi i zaczęła gonić dziewczynkę, a kiedy ją złapała zaczęła ją łaskotać. Natsu próbował ją zatrzymać, ale kiedy zobaczył, że nic się nie dzieje zrezygnował.

- „Nie wierzę … Jak ona to zrobiła …” – mówił do siebie w myślach. Stał uśmiechnięty i dumny z Lucy – Oj dziewczyny przestańcie ! – obie odwróciły się i pokazały mu języki. – He?- zapytał zdziwiony – Jesteście wredne ! Wendy, mam do ciebie parę pytań, pomożesz mi ? – Nawet nie skończył do końca mówić, a już dziewczynka kiwnęła do niego głową, na wyraz zgody.

- Grzeczna dziewczynka ! – Lucy pogłaskała ją po głowie wypowiadając te słowa.

- Dobrze, to pierwsze czy znałaś może którąś z tych dziewczynek ? – Natsu położył przed nią na stoliku zdjęcia zgwałconych dziewczynek, ale Wendy tylko pokręciła głową. – Na pewno ? – teraz kiwnęła. – Rozumiem… A pamiętasz noc, kiedy ten niedobry pan ci to zrobił ?

- Ej, Natsu nie powinieneś ją o to pytać! – skarciła go Lucy, ale Wendy położyła swoją rękę, na jej dłoni i pokręciła głową, ten znak znaczył to samo, co „Nic się nie stało” – „Co za silna dziewczyna !” – pomyślała blondynka. Niebieskowłosa przekręciła głowę w stronę Natsu i kiwnęła głową.

- A czy pamiętasz coś szczególnego ? – próbował nadal pytać. Wendy nie wykonała, żadnego ruchu głową, tylko usiadła przy stoliku, wzięła dwie kredki i zaczęła rysować. Kiedy skończyła, podała gotowe dzieło Natsu. Obrazek przystawał jakiś medal, na którym wyryta była gwiazda. – dziękuję – powiedział do niej po czym pocałował ją w czoło. – To my już pójdziemy Lucy … - chciał już wstać, ale dziewczynka go zatrzymała – Co się stało ? – jakby chciała cos powiedzieć, ale nie mogła. Popatrzyła na zdjęcia i wskazała na jedną fotografię. Natsu podniósł ją. W górnym rogu widniał napis „Yuki Hamataki”. – Znałaś ją ? – pokręciła głową – Widziałaś ją kiedyś ? – kiwnęła – Gdzie ? – zaczęła pokazywać ręką jakby coś pisała, uczyła się …

- Szkoła ? – zapytała Lucy, ale pokręciła głową – Zajęcia dodatkowe – kiwnęła.

- Dziękujemy, bardzo nam pomogłaś, następnym razem przyniosę ci prezent. – powiedział Natsu, który mocno ściskał 15 – letnią kuzynkę, dziewczynkę, zatrzymaną w okresie rozwoju.

- A właśnie ! – Lucy klasnęła w dłonie – Po co czekać, przecież mam dla ciebie prezent ! – krzyknęła radosna. Wendy od razu się ożywiła. Blondynka podeszła do pudełka i podniosła je. Położyła je prosto pod nogi dziewczynki. –Otwórz… - zachęciła ją Lucy. Wendy niepewnie zaczęła otwierać pudełko.

- Miau …. – usłyszeli ze środka. Dziewczynka zajrzała do środka. Powoli wsunęła rękę do środka, gdy napotkała opór, chwyciła rzecz i wyjęła ją. Oczom wszystkim ukazała się biała, malutka kotka, która cały czas miauczała. Wendy popatrzyła na obrożę.

- Carla, tak ją nazwałam, nie obrazisz się za to, że to zrobiłam za ciebie – Lucy puściła do niej oczko. Oczy Wendy zaczęły się robić szkliste. Powoli woda zaczęła do nich napływać, a po chwili po policzkach zaczęły spływać łzy. Natsu i Lucy nie wiedzieli co się dzieje, ale kiedy dziewczynka się uśmiechnęła, odetchnęli w spokoju.

- I co podoba się prezent ? – zapytała się Lucy

- Carla … - usłyszeli

- Co? – dopytał się Natsu

- Carla … Dziękuję ! – krzyknęła radośnie dziewczynka.

- Lekarza, szybko! – krzyknął zaczynając płakać. Nie powstrzymywał łez, tak samo jak Lucy. Podbiegł i przytulił kuzynkę, jak tylko najmocniej potrafił. – Powiedz, coś jeszcze …

- Lucy, Natsu dziękuję ! – krzyknęła jeszcze głośniej. Natsu puścił ją, popatrzył jej prosto w oczy.

- Dlaczego braciszek Natsu płacze ?

- Bo jestem szczęśliwy. – kiedy powiedział te słowa, puścił Wendy i rzucił się na Lucy, tuląc ją najmocniej jak tylko potrafił – Dziękuję

- Ja, nic ,… - próbowała zaprzeczyć, ale uśmiech Wendy sprawił, że zamilkła

- Co się stało ? – do pokoju przybiegł lekarz

- Ona się odezwała ! – wrzasnął Natsu

- Pan doktor ! – powiedziała Wendy

- Nie wierzę, to cud ! – lekarz zdjął okulary w niedowierzaniu. Podszedł do Wendy, która trzymając kotkę szeroko się uśmiechała – Niesamowite … Zaraz pójdziemy przeprowadzimy badania, ale wygląda na to, że mówi …

- Ona mówi !!!! – zaczęły ze szczęścia płakać pielęgniarki, które przybyły razem z lekarzem

- Siostro Marto, proszę szybko ją wziąć na badania, musimy ją przebadać i sprawdzić, czy to tylko nie chwilowe ! – zarządził doktor

- Tak jest ! – odpowiedziała pielęgniarka, która w podskokach opuściła pokój.

- A państwa proszę, żeby wrócili do domu. Musimy sprawdzić parę rzeczy, więc proszę czekać na telefon.

- Dobrze – powiedział Natsu – Do zobaczenia Wendy

- Papa Wendy – powiedziała Lucy

- Papa, będę na was czekać. Natsu i Lucy się kochają ! – wrzasnęła Wendy, przez co para odwróciła się w jej kierunku, ale ta udawała niewinną. Tylko ona przecież zobaczyła, że wychodzącą z zakładu psychiatrycznego, trzymają się za ręce. Kiedy wyszli z budynku, Natsu na chwilę zatrzymał się. Złapał Lucy w biodrach i przyciągnął do siebie.

- Dziękuję – szepnął jej do ucha.

- Przecież nic nie zrobiłam … - próbowała jakoś się od niego oderwać, ale nie pozwalał jej na to.

- Nawet nie wiesz, jak wiele dokonałaś… - nadal szeptał delikatnie do jej ucha. Oczy miał zamknięte, a na ustach malował mu się szeroki uśmiech.

- Ale ja tylko …

- Przestań się wypierać!

- Ale…

- Kiedy na ciebie patrzyłem … miałem wrażenie, że rozumiesz Wendy. – otworzył lekko oczy. Zobaczył, że Lucy patrzy na niego ze strachem w oczach. – Nie bój się … teraz mieszkamy obok siebie, więc nic się nie stanie … - podniósł lewą rękę do góry i zaraz zatopił ją w jej blond włosach. Dziewczyna była tak zszokowana, że nie wiedziała co ma robić. Miała opuszczone ręce, które zaczęła delikatnie podnosić. Położyła je na jego torsie, a następnie przytuliła go. Lekki rumieniec obu stron sugerował uczucie, jakie łączyło tamtą dwójkę.

- Natsu?

- Co?

- Dziękuję …

- Proszę … - uśmiechnął się

            Stali w takiej pozycji jeszcze chwilę, jednak każde piękne chwile muszą mieć swój koniec

- Uuuuuu brawo chłopie!

- Dawaj !!!

- Ładna laska!!!

- Auuuuuuu, ładna zdobycz! – zaczęli im kibicować pacjenci, którzy widzieli całą sytuację z okien. Natsu i Lucy oderwali się od siebie, będąc cali zarumieni.

- Ej, po co przerwaliście, może zaciągnął by ją na małe co nie co !

- Małe co nie co, ty chyba za dużo Kubusia Puchatka się naoglądałeś ! Chyba, że miodek użyliby w innych celach !

- Z taką, to nawet na brudnym łóżku bym to zrobił, heheh ! – ciągnęli dalej

- Ej zamknąć się ! – wrzasnął strażnić – A wy jak zamierzacie się migdalić na parkingu, to polecam wam jednak pójść do któregoś z domów, bo przez was testosteron pacjentów wzroście i co jeszcze, kraty powyrywają by mieć lepsze miejsce do oglądania ! – strażnik dolał oliwy do ognia, bo Natsu i Lucy stali cali czerwoni  na środku parkingu. Kiwnęli głową i zaczęli się kierować na stronę samochodu

- Gorzko, gorzko, gorzko, gorzko !!! – zaczęli krzyczeć i klaskać w dłonie pacjenci płaci męskiej.

- I widzisz co zrobiłeś! – syknęła cicho Lucy

- Wiem, jak temu zaradzić ! – uderzył się w pięścią w dłoń, zadowolony ze swojego pomysłu. Złapał Lucy za ramiona, podciągnął do siebie i szybkim ruchem ust, pocałował ją. Dziewczyna nawet nie zauważyła co się stało, ale zdążyła poczuć delikatne i ciepłe usta chłopaka na swoich. Tak szybko, jak ją pocałował, tak szybko się od niej oderwał.

- UUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU Gratulacje!!!! Brawo !!!! – brawa stały się jeszcze głośniejsze. Ale Lucy nie zwracała na to uwagi. Patrzyła, na oddalającego się w podskokach chłopaka, który o dziwo tryskał pozytywną energią. Zaraz u dziewczyny pojawił się lekki uśmieszek i pobiegła by go dogonić …

Ciąg dalszy nastąpi

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)