Odcinek 26 - Słowo, które straciło swój sens

Levy pognała prosto do swojego mieszkania, weszła do środka i zatrzasnęła drzwi.

- Żeby na takiego debila, tak wydzierać gardło! – powiedziała na głos.

- Kto tak rozdrażnił moją kochaną córeczkę. – Dziewczyna szybko odwróciła się. Ujrzała siedzącego na fotelu Zerefa, który z uśmieszkiem na twarzy patrzył na dziewczynę.

- Natsu Dragneel. – Odpowiedziała mu, idąc w kierunku łazienki. – On nie wie wszystkiego i przez to same z nim kłopoty. – Przemyła twarz, a następnie ruszyła w stronę kuchni.

- Mam nadzieję, że to nie niszczy naszych planów? – Zeref podejrzliwie spojrzał na dziewczynę.

- Chyba mu wytłumaczyłam na czym stoi! – rzekła dumnie Levy.

- Tylko pytanie, czy naprawdę dbałaś o dobro planu czy też miałaś osobisty interes?

- Ty zawsze wszystko wiesz … Ha! – zaśmiała się dziewczyna – Chyba głownie chodziło o moje życie i o Lucy. Tak … To wszystko jest skomplikowane… Nawet bardzo.

- I nic nie będzie proste na tym świecie. – Wziął do ręki płaszcz i wyszedł z jej mieszkania nawet nie żegnając się. Jednak Levy odetchnęła z ulgą. Potrafiła udawać, ale to bolało. Upadła na ziemię, opierając się plecami o kuchenkę. Łzy powoli spływały jej po policzkach, które powoli zaczęły się robić czerwone.

- Nikt mnie nie rozumie! – krzyknęła na całe mieszkanie.

***

            Następnego dnia rano miało miejsce tak wiele sytuacji, tak bardzo niezwykłych i zadziwiających, że wszyscy o nich zapomnieli, gdyż ich po prostu nie zrozumieli.

            Laxus szedł dumnym krokiem w stronę swojej pracy. Po wolnym dniu, spędzonym w towarzystwie jego ukochanej Mirajene, czuł się pełny energii i radości [PS. Ciekawe co robili …?]. Jednak gdy zaczął dochodzić pod komisariat na chwilę przystanął. Zaczął się zastanawiać, jak ma poinformować wszystkich o tym wydarzeniu. Niepewnie wszedł do środka, gdy nagle policjanci rzucili się na niego, jak chmara komarów w letni, upalny dzień.

- Gratulacje! Bądź szczęśliwy! Oj brawo… - nieustannie przewijały się życzenia, aż w pewnym momencie mężczyzna zaczął się rozładowywać i jego dysk twardy zaczął się powoli kopcić

- Wystarczy! – w jego obronie stanęła Lisanna. – Dajcie spokój! Nie widzicie, że on zaczyna wymiękać. Może i na zewnątrz jest twardy jak skała, ale wewnątrz to delikatny człowiek.

- Tak twardego coś on ma, gdy widzi twoją siostrę! – nagle odezwał się Gildarts, który wyglądał za gabinetu.

- Szefuniu! Już masz Trojana na kompie. – Pomachał w jego stronę, a następnie powoli zaczął uciekać do swojej zacisznej kanciapy [czyt. Królestwa Laxusa]. Nagle, gdy był już blisko drzwi, coś zwróciło jego uwagę. Zwolnił trochę tempo i ostrożnie zaczął się zbliżać do swojej sali informatycznej. – Coś mi nie pasuje… - szepnął cicho, a gdy dotarł na miejsce, zobaczył, że zamek jest wyłamany. Szybko wszedł do środka, gdzie ujrzał nieogarniający się nieporządek. Na pierwszy rzut oka już było wiadome, że ktoś czegoś szukał i Laxus wiedział czym była ta rzecz. – Czyli przeczucia mnie nie myliły… - szybko zawrócił.

- Coś się stało? – zapytała się zaniepokojona Mirajene, widząc biegnącego narzeczonego.

- Nic, tylko czegoś zapomniałem z domu! – powiedział pierwsze, lepsze wytłumaczenie, które przyszło mu na myśl, gdy rozmawiał z sekretarką.  – Zaraz wracam! – szybko wybiegł z komisariatu, wsiadł do samochodu i pojechał.

            Gdy dotarł na miejsce, wtargnął do swojego domu, a następnie poszedł do piwnicy. Tam, widząc ogromną skrzynię, otworzył ją. Wyjął z niej kilka teczek w których były dokumenty, a których nie dał Natsu. Zaczął się rozglądać dookoła, jednak nie znalazł tego co chciał.

- Cholera! – zaklną, gdy wbiegał po schodach na górę, po jeden przedmiot. Gdy wrócił do piwnicy, chwycił teczki z papierami, otworzył je i szybko uchwycił ich treść wzrokiem.- Chyba oddanie klucza Lucy nie pomoże zbytnio… - chwycił papiery na obu końcach. Chwilę wahał się, jednak w pewnym momencie zdecydował się i rozdarł dokumenty na pół, a później jeszcze raz i jeszcze, aż zostały one rozdrobnione na małe kawałeczki. Wyjął z kieszeni przedmiot, który przyniósł z kuchni. Była to zapalniczka. Położył na ziemi papiery, chwycił jeden z nich, zapalił i podsunął skrawek papieru pod ogień. Rzucił go na całą stertę, która po chwili zaczęła się coraz mocniej palić. Na jego oczach była niszczona praca, za którą Makarov Dreyara, jego dziadek, poświęcić życie. Nie spuszczał wzroku z palącej się sterty. Chciał widzieć moment, w którym oprócz popioły nic więcej nie pozostanie z tych przeklętych pism.

***

            Levy powoli szła w stronę kostnicy, by wziąć jedne ze zwłok i przeprowadzić sekcje. Jednak nagle natknęła się na kogoś, kto nie powinien się znajdować w takim miejscu.

- Witam panienkę McGarden. – Rzekł z uśmiechem na twarzy tajemniczy mężczyzna.

- Witam, a … kim pan jest? – nie mogła skojarzyć czy zna tego człowieka.

- Mam na imię Dareg Froze. Jestem kuzynem Lucy. – Wtedy Levy zrozumiała, kim jest ten człowiek. – Rozmawiałem już z przełożonym i dostałem zgodę rozmowę z panienką.

- A o czym chce pan ze mną porozmawiać? – zapytała niepewnie, zaczynając się rozglądać dookoła, czy znajdzie kogoś, by doczepić się do niego i znaleźć wymówkę. Jednak nikogo takiego nie widziała. – Może usiądziemy w kawiarence? – zaproponowała grzecznie.

- Bardzo chętnie. – Odpowiedział Dareg, a następnie udali się w miejsce, gdzie pracowała normalna osoba. Usiedli do stolika i zamówili po kawie i ciastku.

- Tak, więc ponowię pytanie. Jaką pan ma do mnie sprawę? – uśmiechnęła się ironicznie.

- Chodzi o Lucy i o Natsu. – Gdy Levy usłyszała to, głęboko się zdziwiła.

- Co z nimi? – niepewnie zapytała. Do stolika podeszła kelnerka z gotowym zamówieniem.

- Za daleko idą, może panienka z nimi porozmawia? – zaproponował Dareg.

- Może, ale najpierw KIM PAN JEST? –Levy nie dawała za wygraną.

- Przecież mówiłe…

- Ale co więcej? – przerwała mu niegrzecznie dziewczyna.

- A co tu robi dziewczyna w wieku Lucy jako patolog? – Levy zdziwiła się, że ktoś po raz pierwszy zadał jej to pytanie.

- Po prostu wcześniej ukończyłam studia. – Niepewnie i niewiarygodnie odpowiedziała. Dareg kończył pić kawę. Nagle po całej sali rozległy się brawa.

- Coś się stało? – Levy starała się zobaczyć, co tam się dzieje, ale mogła nic dojrzeć.

- A to pewnie Lyon z Narkotykowego złapał tego dilera, który sprzedawał młodym dzieciakom prochy. – Wyjaśnił jej Dareg, a następnie odwrócił się w jej stronę, by dokończyć swoją wypowiedź. – Chciałem ci tylko jedną rzecz zasygnalizować. Tu i tam miałaś pewne znajomości. – Wstał i wyszedł z kawiarki, wcześniej płacąc za oba zamówienia.  Będąc już przy wyjściu odwrócił się na chwilę i pomachał w kierunku Levy która niechętnie podniosła rękę i lekko odmachała mu.

***

            Natsu, gdy tylko nastał ranek zadzwonił do Gildartsa powiedzieć, że trochę się spóźni. Wsiadł w samochód, a następnie pojechał w kierunku siedziby firmy Heartfilia, gdy dotarł na miejsce, okazało się, że  Darega Froze’a jeszcze nie ma. Usiadł wygodnie na krześle i zaczął czekać. Po piętnastu minutach rozbawiony kuzyn Lucy wszedł do budynku.

- Witam! – Natsu nie patyczkował się, tylko od razu go pochwycił, by przeprowadzić z nim rozmowę. – Możemy? – zapytał dla innych niezrozumiale, jednak Dareg wiedział o co chodzi. Pokazał ręką, żeby szedł przed nim. Gdy doszli do gabinetu weszli do środka i usiedli na fotelach.

- Tak, więc czemu zawdzięczam tę rozmowę? – Dareg był zadowolony z siebie.

- To ty chciałeś ze mną porozmawiać. – Natsu wtedy zrozumiał, że dał się wplątać w pułapkę.

- Oczywiście. – Mężczyzna nie ukrywał tego faktu. – I jak tam ci idzie z Lucy?

- Zgaduję, że w tej chwili chciałaby mi wydłubać oczy, wyrwać rękę, usmażyć mnie w gorącym oleju, powbijać gwoździe w głowę i nie wiem jakie jeszcze tortury można wymyślić.

- Coś ty jej powiedział debilu? – Dareg zapytał wprost.

- Coś bardzo głupiego. Teraz rozumiem swój … błąd, ale czy da się w tym momencie naprawić? – był świadomy swojej sytuacji.

- Nie wiem. – Kuzyn Lucy rzekł szczerze. – Ale na pewno się tego nie dowiesz, jak nie spróbujesz!

- Jakie mądre słowa… -powiedział z ironią.

- U mnie same mądrości znajdziesz! – Dareg był pewien swego.  – Co jej powiedziałeś?

- Że co ona … - wziął głęboki oddech. – Chciałem rozwiązać sprawę śmierci mojego ojca, ale co? Nic nie mogę zrobić! Giną osoby związane z tą sprawą…

- Kto zginął? – zapytał niespodziewanie Dareg

- Podawali w wiadomościach, że Cobra. – Wyjaśnił mu Natsu - Tylko Cobra … Nie było wiadomości, że Stingowi i Rogue coś się stało …

- Nareszcie zaczynasz myśleć! – pochwalił go mężczyzna. – I myśl dalej … Dlaczego?

- No łatwiejszy sposób to, to nie był … - zaczął się rozglądać po pokoju. – Większego rozgłosu chyba nie można nigdzie znaleźć… chyba, że coś wiedział, ale… - Natsu starał sobie coś przypomnieć.  – Hasło, coś o nim wiedział… ale to też nie powód… Zgaduję, że ty wiesz? – spojrzał na Darego, który pogwizdywał sobie w stronę okna.

- Wiem, ale nie powiem. Ja już jestem za stary na myślenie, w przeciwieństwie do ciebie.  – Natsu mógł tylko westchnął. Na chwilę zamilknął, by pomyśleć. Zaczął się rozglądać po gabinecie szukając wskazówki.

- Czemu go zabili? – cały czas myślał. Spojrzał na półkę z książkami na której stała pozycja o tytule „Wróć do pana”. – On był zdrajcą. – Uśmiechnięty kuzyn odwrócił się. – On musi żyć i być zdrajcą, albo … zamordowali go, bo wykonał swoje zadanie….

- Brawo! – Dareg zaczął klaskać w dłonie – A jakie było jego zadanie?

- Klucze… O cholera, co ja zrobiłem … - Natsu złapał się za głowę – CHOLERA!!!

- Ludzie uczą się na błędach. Mam tylko nadzieję, że dobrze je ukryłeś. – Kuzyn Lucy patrzył na Natsu z ogromną satysfakcją.

- Tak, na szczęście trochę rozumu mi zostało. – Zaczął ciężko oddychać. – Ale czemu …? No tak przecież minął cały dzień, ale dalej nikt nie przyszedł, żeby mnie przesłuchać.

- Bo cię tam nie było! – powiedział przekonywująco Dareg

- Ależ byłem! – nie zgodził się z nim Natsu.

- Nie było cię tam! – powtórzył ostro kuzyn Lucy – I niech tak zostanie!

- Telefon? – przypomniał sobie, że przed wejściem do więzienia strażnicy odebrali jakiś telefon. – On może być Acnologią? – ta myśl przeraziła Natsu. Wstał i zaczął się kierować w stronę wyjścia. – To może ja już pójdę i tak zająłem panu zbyt dużo czasu.

- Ależ nic się nie stało, miałem naprawdę dobrą zabawę! – Dareg uśmiechnął się szeroko. Natsu kiwnął tylko głową i wyszedł.

- Jeśli to naprawdę Acnologia, to życie Lucy może być zagrożone…

***

            W tym samym czasie, stało się coś, czego nikt nie mógł tak naprawdę się spodziewać. Pani Rawlison, jak zawsze rano, spacerowała ze swoim ukochanym pieskiem „panem Jacksonem” w okolicznym lesie, idąc trasą od starej leśniczówki, przez główną drogę na skrzyżowaniu, a od tego momentu po stary drewniany most. Powoli zaczęła dochodzić do przystanku, który zawsze robiła niedaleko ulicy, gdy nagle wyszło przed nią dwóch mężczyzn.

- O co chodzi!? – oburzyła się mocno kobieta. Wyjęła z torebki okulary i zobaczyła, że ci dwa tajemniczy mężczyźni to w rzeczywistości policjanci.

- Proszę pani, tu nie wolno iść. Przez kilkoma minutami zdarzył się tu wypadek samochodowy ze śmiertelnym skutkiem, dlatego droga jest zamknięta. – Wyjaśnił jej jeden z mężczyzn. – Proszę zawrócił, albo pójść w przeciwną stronę.

- To oburzające! – krzyknęła kobieta – Od czternastu lat chodzę tędy regularnie i jakoś nikt nigdy nie zabronił mi iść moją drogą!

- Zawsze musi być ten pierwszy raz. – Mężczyzna uśmiechnął się do niej. Kobieta westchnęła głośno i poszła w przeciwnym kierunku.

- I skąd ja teraz będę wiedziała ile przeszłam!? – cały czas narzekała pod nosem. Jednak musiała posłusznie pójść, tak jak jej kazali policjanci. – I co panie Jackson? Co my teraz zrobimy, niu, niu? – powiedziała pieszczotliwie do małego pieska.  

Hau, hau, hau!!! – zaczął szczekać powoli wyrywając się kobiecie. Trzeba także dodać, że był to rasowy pies myśliwski, pozostały po jej świętej pamięci mężu.

- Co robisz?! – krzyknęła, jednak było za późno cokolwiek robić. Pies wyrwał się jej z ręki i pobiegł w jakiś kierunku.  – Panie Jackson!!! – krzyczała cały czas kobieta. Podwinęła lekko do góry sukienkę i powoli zaczęła pędzić za psem, który pognał na tyły starej fabryki.

Hau, hau, hau!!! – coraz głośniej o sobie dawał znać.

- Co się dzieje?! – nagle z przerażenia, serce podskoczyło jej do gardła. Za drzew wyłoniła się postać trzymająca w ręku łopatę. Gdy ujrzał kobietę, od razu pobiegł w przeciwnym kierunku.  – O BOŻE!!! – złapała się za serce – A co z pieskiem? – szybko otrząsnęła się i pobiegła na tyły fabryki, przedzierając się przez krzaki. Gdy lekko wyjrzała, za ścianą zobaczyła pieska, którego głowa była pochylona. Kobieta odetchnęła z ulgą. – Mój ty panie Jacksonie, ja ci… - nie dokończyła, gdyż ujrzała, coś czego się nigdy spodziewała zobaczyć. – Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!! – krzyknęła na cały las, a następnie zemdlała.

***

            Natsu powoli dotarł na komisariat, spóźniony o prawie godzinę. Gdy stał przed drzwiami do wejścia, wziął głęboki oddech i wszedł do środka. Na komisariacie, aż wrzało od rozmów. Chłopak starał się unikać wzroku innych i po cichu siąść do swojego biurka.

- Natsu! – nagle usłyszał wołanie. Rozpoznał ten głos. Należał do Gildartsa. Niepewnie poszedł w stronę jego gabinetu.

- Coś się stało? – zapytał niepewnie.

- Oczywiście! – krzyknął na cały pokój. – Erza ma zwolnienie na dwa lata. Najpierw dla poratowania zdrowia, a potem macierzyński i co? Zostajesz ty, Gray, Gajeel i Juvia i KONIEC!

- A Cana? – zapytał niewinnie

- Na odwyku.

- Mystogan?

- Rządowi zabrali.

- No to problem … - podsumował chłopak

- I to ci chciałem powiedzieć! – Gildarts był oburzony całą tą sytuacją – Jak Makarov sobie radził z tym gównem! A jeszcze przed chwilą otrzymałem zgłoszenie, że za jakąś fabryką cholerny pies odkrył zwłoki. I co? Zmarli są ważniejsi od żywych? – wyrwał kartkę z notatnika i zapisał adres na niej. – Jedź tam z Gray’em i Lisanną!

- Ok. – Natsu odetchnął z ulgą. Odwrócił się i poszedł w kierunku drzwi. Nagle zatrzymał się.  – Ale to Mirajene zazwyczaj przyjmuje zgłoszenia?

- Urlop, szykuje się do ślubu! – Gildarts był wściekły, więc Natsu szybko opuścił teren zagrożony eksplozją.

- Gray, Lisanna! – zawołał towarzyszy. – Mamy zlecenie. Jedziemy … - spojrzał na kartkę z adresem. – Gdzieś …?

***

            Lucy siedziała wygodnie w fotelu słuchając wiadomości, nagle zadzwonił telefon. Podeszła do niego i podniosła słuchawkę.

- Halo? – zapytała i przez chwilę nie słyszała odzewu jakieś osoby.

- Witam! – nagle ktoś rozpoczął rozmowę. – Jestem współpracownikiem Natsu Dragneela, prosił panience przekazać, że jeśli panienka chce przypatrzeć się sprawie, to zaprasza do starej fabryki, która jest niedaleko drogi, a wokoło jest niej las. Wie panienka, o które miejsce chodzi?

- Tak, wiem. – Odpowiedziała dziewczyna, wiedząc co to jest za miejsce, gdyż tam 21 lat temu Igneel znalazł Natsu.

- Przyjedzie panienka?

- Zobaczę. – Odpowiedziała niepewnie, a następnie odłożyła słuchawkę. Jednak nie minęła sekunda, a ona ruszyła w kierunku wyjścia, tylko zmieniając buty i nakładając płaszcz. – Może chce się pogodzić? – pomyślała pełna nadziei.

Czyje ciało zostało odnalezione?

Ciąg dalszy nastąpi …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)